loading...
پایگاه آموزشی تفریحی کمپنا
rafinezhad بازدید : 1176 دوشنبه 28 بهمن 1392 نظرات (0)

رمان تقاص (فصل دوم)

http:///imgs/2014-02/87550848214189060357.jpg

صبح با صدای سپیده چشم باز کردم. سپیده در حالی که می خندید لیوان آبی رو بالای سرم به صورت مورب نگه داشته بود و می گفت:

- رزا تا سه می شمارم یا بلند می شی یا این لیوان آبو روی سرت خالی می کنم.

به التماس گفتم:

- جـــــــــون من سپیده اذیت نکن. خوابم می یاد. 

- بیخود. بلند شو ببینم حوصله ام سر رفت.

- درد بی درمون بگیری! می گم خوابم می یاد. به من چه که حوصله ات سر رفته؟

- خودت درد بی درمون بگیری. لال مرگ بمیری. از جلوی چشام خفه شو، بلند می شی یا نه؟

با لجبازی گفتم:

- نه بلند نمی شم.

خواستم پتو رو روی سرم بکشم، که بی انصاف لیوان آب یخ رو روی سرم خالی کرد. نفسم برای چند لحظه بند اومد، درسته که تابستون بود اما با خنکی که کولر به وجود آورده بود کم مونده بود یخ بزنم! با عصبانیت از جا پریدم و گفتم:

- بمیری الهی! اگه جرئت داری وایسا تا نشونت بدم!

در حالی که می دوید، از اتاق خارج شد. سپیده به باغ رفت و من هم دنبالش با لباس خواب، می دویدم. بالای لباسم کاملاً خیس شده بود. با فریاد گفتم:

- سپیده می کشمت. مگه اینکه دستم بهت نرسه.

همینطور که می دوید برگشت و زبونشو برام در آورد. همین حرکت باعث شد که شلنگ آبو نبینه. پاش به شلنگ گیر کرد و محکم روی زمین افتاد. در حالی که می خندیدم به طرفش رفتم و گفتم:

- آخیش دلم خنک شد! تا تو باشی دیگه از این کارا نکنی!

اون قسمت که افتاده بود آب جمع شده بود و همین باعث شد لباسش خیس و گلی شود! کلا سپیده توی افتادن ید طولایی داره. از بچگی هم تلپ تلپ می خورد زمین دست و پاش زخم می شد. با ناله و آه و فغان بلند شد و بی توجه به من لنگ لنگون به طرف ساختمون راه افتاد. من فقط می خندیدم و اون با غیظ نگام می کرد، به نوبت رفتیم حموم و دوش گرفتیم. اینم آغاز روزمون … به نظر که بد نمی یومد! بعد از دوش، با هم به سالن غذا خوری رفتیم و همراه بابا و مامان که تازه بیدار شده بودن یک صبحانه دلچسب خوردیم. رضا و سام هنوز بیدار نشده بودن. آی که چقدر دلم می خواست برم روی سر جفتشون آب یخ بریزم! چه فازی می ده لامصب! اما جرئت نداشتم، سام منو می خورد. بعد از اینکه بابا میون سر به سر گذاشتنای من و سپیده به کارخونه رفت، همراه سپیده به اتاق رضا رفتیم. بدون اینکه حرفی به هم بزنیم، از خیر سر به سر اون دو تا گذاشتن، گذشتیم. جرئتشو نداشتیم، پس از راه دوم یعنی لوس بازی استفاده کردیم. نقشه مو واسه سپیده گفتم و با توافق اون یک دو سه گفتم و همزمان با هم شیرجه زدیم روی سر سام و رضا و بوس بارونشون کردیم. هر دو اول با وحشت از خواب پریدن ولی وقتی ما رو با حالتای مضحکمون دیدن خنده شون گرفت و به خیر گذشت. واقعاً داشتن دو تا خواهر دیوونه هم غنیمت بود! بعد از بیدار شدن اونا کرممون ریخت و رفتیم توی کارگاه نقاشی من. هوس نقاشی کشیدن کرده بودم. سپیده هم عاشق نقاشیای من بود و اگه ساعت ها به تماشای حرکات دست من روی بوم می ایستاد خسته نمی شد. در حین نقاشی، به آرومی باله هم تمرین می کردم. از وقتی شش سالم بود بابا برام مربی خصوصی رقصباله گرفته بود و حالا دیگه به راحتی می تونستم روی انگشتای پام حرکت کنیم و به نرمی باد از این سمت به اون سمت برم. شاید برای همین بود که راه رفتن عادیم هم اینقدر نرم و سبک بود. سپیده محو تماشای من شده بود و کلی تشویقم کرد. ساعت یک برای خوردن نهار به سالن غذا خوری رفتیم و سپس دوباره به اتاق برگشتیم. یه کم نیاز به استراحت داشتیم تا بازم فرش بشیم و بتونیم آتیش بسوزونیم. سپیده روی تخت دراز کشید و در حالی که خیره خیره به تابلوی عشق واهی نگاه می کرد، گفت:

- رزا اگه همچین پسری وجود داشته باشه تا حالا صد در صد زن گرفته!

ولو شدم کنارش و گفتم:

- چرا اینطور فکر می کنی؟

- خوب آخه از بس خوشگله سه سوت تو هوا می زننش. کی می ذاره همچین پسری راحت و یالغوز برای خودش راه بره؟ خود من اگه ببینمش خوردمش.

- اوهو مواظب حرف زدنت باشا! صاحب اون تحت هر شرایطی خودمم. 

- نه بابا! نمردیم و از تو غیرت هم دیدیم. به خدا دیگه داشتم نگرانت می شدم که نکنه تو تا آخر عمرت همینطور بچه بمونی و نفهمی معنی دوست داشتن چیه! ولی مثل اینکه چشمای آبی طرف کار خودشو کرده. 

موهای کوتاه قهوه ایشو که با کش موی سفید رنگی بسته بود، کشیدم و گفتم:

- حرف زیادی نزن. تو همه اش باید منو اذیت کنی؟ 

موهاشو از دستم بیرون کشید و با غیظ گفت:

- الهی دست درد بگیری! 

همونطور که خوابیده بودم پامو تکیه دادم به دیوار، درست زیر تابلو و گفتم:

- حقته.

به سمتم چرخید و گفت:

- پاشو بریم شنا.

- شنا؟!

- آره. تا حالا اسمش به گوشت نخورده؟ شنا، یعنی اینکه یه حوض خیلی بزرگ رو که بهش می گن استخر پر آب کنی و بعد بپری توش و یه حرکاتی انجام بدی که نری ته آب.

- هه هه خندیدم گوله یُد! خودم می دونم شنا چیه، ولی الان تازه غذا خوردیم، با معده سنگین چطور شنا کنیم؟

- به راحتی! پاشو بریم بهونه هم نیار. تازه واسه هضم غذا هم خوبه. پاشو تنبلی نکن.

با سپیده مایوهامون رو پوشیدیم و از ساختمون خارج شدیم. استخر پشت ساختمون قرار داشت. تویوپ های بزرگی که کنار استخر گذاشته بودیم، رو باد کردیم و داخل آب رفتیم. من روی تویوپ خوابیدم چون اصلاً نای شنا کردن نداشتم. ولی سپیده تویوپش رو کناری گذاشت و شیرجه رفت توی آب. از اوایل بچگی تا حالا این استخر یکی از سرگرمی های ما به حساب می اومد و هر دو به خوبی فنون شنا رو بلد بودیم. سپیده کمی که شنا کرد گفت:

- تو چرا نمی یای تو آب تنبل؟ اینقدر حال می ده که نگو! آب آفتاب خورده و گرم شده.

- من حوصله شنا ندارم. خیلی سنگین شدم. 

بدون توجه به قد قد کردن من، با یه حرکت تویوپ رو برگردوند و منو تو آب سر و ته کرد. چند لحظه زیر آب موندم تا بالاخره تونستم خودمو جمع و جور کنم و بیام بالا. در حالیکه با دو دست موهامو از روی چشمام عقب می زدم گفتم:

- سپیده! دیوونه می گم حال ندارم. حالیت نمی شه؟

- حالیم که می شه ولی باور کن شنا تنهایی مزه نمی ده.

- نه عزیزم تو حالیت نمی شه چون اصولاً نفهمی.

شناکنون به قسمت گوشه استخر که پله ها قرار داشت، رفتم و خودمو بالا کشیدم. طبق معمول همیشه که وقتی از آب خارج می شدم، بدنم سنگین و لخت می شد، این بارم همونطور شدم و لبه استخر نشستم. سپیده شناگر خیلی خوبی بود و چند تا مدال هم گرفته بود. شجاعتش از من خیلی بیشتر بود، شاید دلیل اینکه تو این مورد ازش ضعیف تر بودم، وحشتی بود که از آب داشتم. اوایل که اصلاً زیر بار استخر و شنا نمی رفتم، اما وقتی دیدم سپیده داره ازم جلو می افته و همه تشویقش می کنن حس مبارزه و رقابت جوییم بیدار شد و با بدبختی به ترسم غلبه کردم و رفتم اموزش شنا. با این وجود هنوزم وقتی می خواستم بپرم تو آب یا وقتایی که ناگهانی می افتم تو آب ترس دست و پامو چند لحظه خشک می کرد. 

وقتی خسته شد خودشو بالا کشید و کنارم لب استخر نشست و گفت:

- آخیش چه خوب بود. چند وقت بود که شنا نکرده بودم. استخر خودمون رو قراره رنگ بزنن برای همین آبشو خالی کردن.

بعد از اینکه حرفش تموم شد طبق معمول همیشه که حرف هام بی ربط بود گفتم:

- سپیده می شه یه خواهشی ازت بکنم؟

- چه خواهشی؟

چند لحظه ای سکوت کردم و ولی یهو دلو به دریا زدم و گفتم:

- یه خورده در مورد عشق برام حرف بزن.

سپیده چشمای قهوه ایشو گرد کرد و گفت:

- در مورد چی باهات حرف بزنم؟!!

با ناراحتی گفتم:

- مسخره! چرا می خندی؟ اصلاً نخواستم. نمی شه یه کلمه با تو حرف زد. ماشالله خواهر برادر عین هم می مونین.

جلوی خنده شو گرفت و گفت:

- خیلی خوب بابا. حالا واسه چی یاد عشق افتادی؟ نکنه عاشق شدی؟ هرچند که تو غلط می کنی بی خبر از من عاشق بشی …

خندیدم و گفتم:

- نه بابا! ولی خیلی ضایعه س که من در مورد عشق هیچی نمی دونم. حس می کنم نگاه مردای دور و برم نسبت بهم عوض شده. دیشب ایلیا یه چیزی گفت که توش موندم. 

سریع پرید وسط حرفم و پرسید:

- چی گفت؟!

- گفت بالاخره مال خودم می شی…

- واه واه! چه مردم پرو شدن! 

- حالا اون مهم نیست. مهم اینه که … سپیده واقعاً حس می کنم بزرگ شدم. نمی خوام دیگه کسی بهم بگه بچه!

 


با نگاهی مهربون دستمو گرفت و در حالی که فشارش می داد گفت: 

- خوب ببین عشق یعنی علاقه شدید قلبی! حالا برای اینکه راحت تر حالیت بشه، عشق یه احساسیه که اصلاً ارادی نیست. یعنی تو هیچ وقت نمی تونی بگی خوب من آماده ام که عاشق بشم و منتظر بشینی تا عاشق بشی. این یه احساسیه که باید موقعیتش پیش بیاد، تا سراغت بیاد. مثلاً با یه نگاه! که بهش می گن عشق توی یه نگاه …! بعضی ها به عشق توی یه نگاه اعتقاد ندارن و می گن که این یه تب تنده و زود فروکش می کنه. ولی بعضی ها این عشقو خیلی هم استوار می دونن.

- تو چی؟ تو قبول داری یا نه؟

- نمی دونم. شاید اگه تو یه روز توی یه نگاه عاشق بشی من باورش کنم.

- چرا؟

- چون کسی نبوده که به تو آموزش بده و به تو واژه های عاشقی رو یاد بده و این خودتی که با یه نگاه این احساسو حس کردی و فهمیدی و درک کردی. 

- حالا یه نفر مثل من، چطور باید بفهمه که عاشق شده یا نه؟

سپیده قیافه ای شبیه استادا به خودش گرفت و گفت:

- خوب ببین مثلاً فرض می کنیم که تو عاشق سام شدی. خوب؟

اخمامو در هم کشیدم و گفتم:

- آدم تر از سام نبود که می بندیش به من؟

- مثال زدم بیشعور!

خنده ام گرفت و گفتم:

- خوب ببخشید بگو.

- اگه تو وقتی اونو دیدی احساس کردی ضربان قلبت تند شده و کم مونده از سینه ات بپره بیرون، پاهات بی حس و شل شده، احساس کردی دلت می خواد قشنگ تر از همیشه جلوش ظاهر بشی، دلت می خواد که اون تو رو بهتر از همه بدونه، همه ش سعی در پنهون کردن عیوبت از چشم اون داشتی و دست و پاتو گم کردی، بدون عاشقش شدی! اگه از تصور اون کنار کس دیگه قلبت فشرده شد و نتونستی تاب بیاری بدون دیوونشی … اگه تحمل سردیشو نداشتی … اگه …

از حرف های عجیبش خنده ام گرفت و رفتم وسط حرفش:

- پس من هیچ وقت عاشق نمی شم. 

- چرا؟

- برو بابا آخه اینا چیه که تو میگی؟ من هیچ وقت همچین احساساتی پیدا نمی کنم. مطمئنم!

- زیاد مطمئن نباش. یه وقت دیدی یه چیزی خورد پس کله تو و تو هم عاشق شدی.

- سپیده تو تا حالا عاشق شدی؟

- نه.

- پس اینارو از کجا می دونی؟

- هر دختری این چیزا رو می دونه. تو هم به خاطر بی احساسیته که بلد نیستی.

- من اونقدر هام بی احساس نیستم!

سپیده که تحت تأثیر معصومیت و مظلومیت کلام من قرار گرفته بود، محکم بغلم کرد و گفت:

- می دونم عزیزم تو مهربون ترین دختر خاله دنیایی! حالا هم بهتره پاشیم بریم تو که سردم شده.

با هم وارد ساختمون شدیم و بعد از عوض کردن لباس، هر دو از خستگی خوابمون برد. حدود دو ساعت می شد خوابیده بودیم، که با سر و صدای سام و رضا که توی باغ فوتبال بازی می کردند، از خواب بیدار شدیم. بعد از خوردن عصرونه توی حیاط رفتیم و گوشه ای زیر سایه درختا روی نیمکتای کوتاه نشستیم. سپیده

بی مقدمه گفت:

- راستی رزا یه خبر دست اول!

از هیجان اون منم هیجان زده شدم و گفتم:

- چی شده؟

- شرط می بندم که تا حالا نفهمیده باشی.

- چیو؟

- مژدگونی بده تا بهت بگم.

چپ چپ نگاش کردم و گفتم:

- ببند سپیده! 

- خیلی بیشعوری! منو باش میخوام بهت خبر دسته اول بدم …

- خوب بده! مژده گونی دیگه چه صیغه ایه؟

- خسیس بدبخت! نخواستم بابا … حالا بگو ببینم، تو می دونستی که قراره بریم مسافرت؟ اونم زنونه! منو تو و مامان ها.

با خوشحالی و حیرت گفتم:

- دروغ می گی!

- نه بابا دروغم کجا بود؟ قراره یک هفته بریم کیش. بابای من کار داره نمی تونه بیاد. بابای تو هم چون اون نمی یاد، از اومدن انصراف داده. رضا و سامی هم ترجیح دادن که اینجا بمونن. حالا چراشو فقط خدا داند و بس!

با ذوق گفتم:

-آخ جون! دو سال بود کیش نرفته بودیم. دلم لک زده واسه اسکله. 

- به خصوص که آقا بالا سر هم نداریم! 

حرفشو تایید کردم و در حالیکه از خوشحالی روی پا بند نبودم گفتم:

- تو از کجا فهمیدی؟

- مامانم داشت پشت تلفن به مامان تو می گفت.

- یعنی اونا می خوان واسمون سورپرایز باشه که تا حالا حرفی نزدن؟!

- آره دیگه. حالا تو هم سوتی نده، که فکر کنن ما نمی دونیم.

- خیلی خوب. وای سپیده بهترین خبرو بهم دادی. حالا کی قراره بریم؟

- والا اینطور که من از استراق سمعم دستگیرم شد یک هفته دیگه.

- آخ جون! 

چهره شو در هم کشید و گفت:

- وا رزا! اینقدر ذوق زده شدی که انگار اصلاً کیش نرفتی. عوض تو که اینقدر ذوق زده شدی، من زیاد خوشحال نشدم.

- اِ چرا؟

- آخه من دلم می خواست برم شمال. دلم هوای جنگلها و دریای شمال رو کرده. نه جنوب! آخه الان هوای کیش خیلی گرمه. 

- سپیده دلت می یاد؟ یادته دفعه پیش که رفتیم کیش چقدر خوش گذشت؟ ولی…

- ولی چی؟

- حیف که بابا نمی یاد. 

- دختر لوس تو نمی خوای بفهمی که دیگه بزرگ شدی؟

- اَه تو هم که همش منو مسخره می کنی. خوب آخه وقتی بابا هست، من هر چی که دلم بخواد واسم می خره. حتی اگه از اون چیز هزار تای دیگه هم داشته باشم، ولی مامان نه.

- هی هی حواستو جمع کن پشت سر خاله من اینطوری حرف نزنی ها! وگرنه من می دونم و تو.

- گمشو تو هم اصلاً منو درک نمی کنی.

- یکی یه دونه خل و دیوونه که می گن تویی. کیه که بتونه تو رو درک کنه؟

با عشوه گفتم:

- هیچکس جز تابلوی عزیزم که همیشه هر چی که بگم فقط با یه لبخند عاشقونه نگاهم می کنه. 

- پاشو جمع کن اون کاسه کوزه اتو که دیگه کم کم داره باورم می شه خل شدی!

قبل از اینکه بتونم جوابشو بدم توپی که سام پرتاب کرد روی میز جلومون افتاد و حواسمان رو پرت کرد. توپ رو برداشتم و با خوشحالی که داشتم براشون پرت کردم. اینقدر خوشحال بودم که دلم می خواست خودمم با توپ پرواز کنم! بالاخره تابستونم داشت از کسالت خارج می شد.

حق با سپیده بود، چون مامانامون تا روز یکشنبه ای که پرواز داشتیم هیچ حرفی بهمون نزدن. روز یکشنبه از صبح دلشوره داشتم و هر آن منتظر بودم که مامان خبر سفر رو به من بده، ولی چیزی نگفت. ساعت 9 شب بود که دیگر کاملاً ناامید شدم و مطمئن شدم که یا سپیده اشتباه کرده یا کلا کنسل شده. ولی درست ساعت 5/9 بود که مامان با خوشحالی به من گفت چمدونمو ببندم. مامان منم چهار می زدا! نمی شد یه کم زودتر بگه؟ حالا گیریم که من نمی دونستم و از قبل یه کم از چیزامو جمع نکرده بودم چطوری می تونستم تو اون وقت کم چیز میر جمع کنم؟ در هر صورت دوباره خوشحال و ذوق زده شدم و تند تند بقیه چیزامو هم جمع کردم و از اتاق خارج شدم. مامان و بابا تو سالن نشیمن نشسته بودند. مامانم حاضر شده بود و چمدونش کنار پاش بود. بابا با دیدن من بلند شد و گفت:

- خوب دخترم می بینم که برای جدا شدن از من حاضری.

محکم بابا رو در بغل کردم و گفتم:

- کاش شما هم می اومدید. اونوقت دیگه خیلی خوش می گذشت. 

بابا منو از خودش جدا کرد و گفت:

- عروسک بابا تحت هر شرایطی باید بهش خوش بگذره.

به دنبال این حرف دست تو جیب کتش کرد و پاکتی رو به طرفم گرفت و گفت:

- بیا دخترم این برای توئه. 

- چیه بابا؟

- پول تو رو جدا از مامانت می دم، که هر چی که دلت خواست، بخری. این دفعه من باهات نیستم. نمی خوام کم و کسری داشته باشی.

مامان به اعتراض گفت:

- فرهاد تو که می دونی این دختر جنبه نداره. همون روز اول همه اشو می ره خرج چیزای الکی می کنه. 

بابا با اخم گفت:

- شکیلا تو رو خدا اینقدر به رزا سخت نگیر. بذار راحت باشه.

- من نگران آینده خودشم.

بی توجه به حرفای بابا و مامان که هنوزم ادامه داشت با ذوق در پاکت رو باز کردم. مبلغی چند برابر تصور من بود! با فریاد گفتم:

- وای بابا! این خیلی زیاده. مگه می خوام جزیره رو بخرم؟

- هر چقدرش که زیاد اومد می تونی پس انداز کنی. لازم نیست که همه اشو خرج کنی عزیزم. تو باید پس انداز کردن رو هم یاد بگیری.

دوباره بغلش کردم و گفتم:

- بابا از همین الان دلم براتون تنگ شده.

بابا روی سرمو بوسید و گفت: 

- منم همینطور عروسک. حالا دیگه بهتره برید وگرنه از پرواز جا می مونید.

تازه یاد رضا افتادم و با کنجکاوی پرسیدم:

- پس رضا کو؟

از پشت سر صدای رضا اومد که گفت:

- من اینجام آبجی خانم.

به طرفش برگشتم و گفتم:

- کجا بودی تو؟ 

- همین جا، ولی تو با بابا جونت مشغول بودی. 

بغلش کردم و گفتم:

- رضا کاش لااقل تو میومدی! 

آروم در گوشم گفت:

- غصه منو نخور. قراره با دوستام و سام برای دو هفته بریم شمال. 

با اخم گفتم:

- ای ناقلا پس بگو چرا قید کیشو زدی! 

خندید و گفت:

- آخه با دوستا یه صفای دیگه داره. اگه غیرتم اذیت نمی کرد، حتماً تو رو هم با خودمون می بردم. چون تو برام یه چیز دیگه ای هستی. تو یه طرف، دوستام یه طرف! می دونی که فنچ کوچولوی منی.

- فدای اون غیرت و احساست بشم. دلم برات تنگ می شه.

- منم دلم برای شیطنت ها و بچه بازی های فنچم تنگ می شه. حالا تا اشکمو در نیاوردی برو.

گونه اشو محکم بوسیدم و گفتم:

- چشم ما رفتیم بای.

داشتیم با مامان از در بیرون می رفتیم که صدام زد:

- رزا…

به طرفش برگشتم و گفتم:

- بله؟

عکسی رو به طرفم گرفت و گفت:

- از روی این دو تا چاپ کردم. گفتم شاید تو هم بخوای.

عکسو گرفتم. همون عکسی بود که مامان از من و رضا درحالی که لباسهای نقره ای رنگمونو پوشیده بودیم و رضا منو بغل کرده بود و داشتیم همو می بوسیدیم، گرفته بود. دوباره گونه شو بوسیدم و گفتم:

- قربونت برم. هیچ وقت این عکسو از خودم جدا نمی کنم. عکس نامزدمه! 

دوباره خداحافظی کردیم و همراه مامان سوار ماشین بابا شدیم و راننده بابا به طرف فرودگاه راه افتاد. توی راه تازه یادم افتاد که یادم رفته با تابلوم خداحافظی کنم. خیلی ناراحت شدم، ولی دیگر وقتی برای برگشتن نبود. خاله و سپیده توی فرودگاه منتظر ما بودن. کارتای پروازو گرفتیم و نیم ساعتی طول کشید تا سوار هواپیما شدیم. ساعت 11 بود که هواپیما از باند فرودگاه کنده شد و به طرف کیش به پرواز در اومد. احساس دلشوره ولم نمی کرد، اما نمی دونستم این دلشوره شدید به خاطر پروازه یا حادثه ای قرار بود، اتفاق بیفته!

از صحبت های خلبان متوجه شدم که رسیدیم. بعد از فرود و توقف کامل هواپیما با مامان و خاله و سپیده پیاده شدیم. اول بارها رو تحویل گرفتیم و بعدش هم با مسئولی که از طرف هتل دنبالمون اومده بود، به هتل رفتیم. چون دیر وقت بود وقت نمی شد جایی برویم، برای همین وسایلمون رو مرتب کردیم و به تخت خواب ها پناه بردیم.

صبح با صدای خاله و مامان که چمدونا رو باز می کردن بیدار شدم و نشستم روی تخت، اینقدر غرق بودن که جواب سلام منو هم به زور دادن. سپیده هم بیدار شده بود، ولی هنوز روی تخت دراز کشیده بود. خواستم برم توی دستشویی که سپیده زودتر از من توی دستشویی پرید. با حرص کوبیدم روی در و هر چی از دهنم در اومد، نثارش کردم. وقتی بیرون اومد بدون اینکه نگاش کنم سریع وارد شدم و در رو بستم. هنوز چند ثانیه نگذشته بود که چراغو خاموش کرد. قلبم افتاد توی پاچه ام و گفتم:

- سپیده مرض گرفته تو چرا آزار داری؟ صبح اول صبحی چت شده؟ چراغو روشن کن.

- نمی کنم.

- بی خود می کنی. روشن کن این لامصبو.

- تا وقتی اعتراف نکنی که از تاریکی می ترسی، روشن نمی کنم!

- من از هیچی نمی ترسم. بهت می گم روشن کن.

در حالی که دروغ می گفتم. به قول رضا مث سگ از تاریکی می ترسیدم. سپیده گفت:

- تا نگی روشن نمی کنم.

مامان و خاله هم از سپیده می خواستن که چراغو روشن کنه. مامان می دونست که من تو تاریکی حتی ممکنه تشنج کنم، ولی سپیده لجباز می گفت:

- نه امکان نداره! تا نگه روشن نمی کنم. اصلاً دیدن که نداره. زود باش کارتو بکن بیا بیرون.

ضربان قلبم تند و تندتر می شد. داد کشیدم:

- بی تربیت! چه طور برای تو دیدن داشت؟ واسه من نداره؟ می گم روشن کن.

- بگو تا روشن کنم.

چون حسابی ترسیده بودم، به ناچار گفتم:

- خیلی خوب بابا! من از تاریکی می ترسم. حالا راحت شدی؟ الهی بمیری! ذلیل شده، روشن کن دیگه.

چراغو روشن کرد و گفت:

- یه خورده مخلفاتش رو زیاد کردی! ولی مهم نیست عزیزم جبران می کنم.

سریع دست و صورتمو شستم و از دستشویی رفتم بیرون. سپیده با نیش باز نگام می کرد. با عصبانیت به طرفش رفتم و اونو زیر مشت و لگد گرفتم. با پادرمیونی خاله و مامان به زور از هم جدا شدیم. حدود نیم ساعت طول کشید تا آه و ناله های سپیده تموم شد و دوباره با هم آشتی کردیم. همیشه همینطور بودیم. قهرامون کوتاه مدت و محبتمون بی نهایت بود. حاضر شدیم و با مامانا راهی بازار بزرگ پردیس شدیم. خداییش در مورد خرید کردن خستگی ناپذیر بودم. عصر که شد به اسکله رفتیم و با سپیده از همون اول شروع به دوچرخه سواری کردیم، وقتی هم خسته شدیم رفتم کنار آب و تازه آب بازیمون گل کرد. شب با خستگی خیلی زیاد به هتل برگشتیم. خوشحال بودم که روز خوبی رو پشت سر گذاشتم و حسابی خوش گذروندم. دعا کردم تموم مدت اقامتمون به من همینطور خوش بگذره. اینقدر الکی خوش بودم که جز خوش گذرونی به هیچی فکر نمی کردم. اصلاً فکرشو هم نمی کردم که زندگی و سرنوشت برام چه نقشه هایی کشیدن. اگه می دونستم شاید اینقدر به دنبال خوشی نبودم و از همون ابتدا سعی می کردم تجربه هامو زیاد کنم تا بتونم به جنگ سرنوشت برم.

دو روز به همین ترتیب گذشت. روز سومی بود که اونجا بودیم. صبح رو من و سپیده تو محوطه هتل موندیم و برای خرید همراه مامانا نرفتیم. می خواستیم با سپیده تو هتل بیلیارد بازی کنیم. عاشق بازی بیلیارد بودم. رضا میز بیلیارد کوچیکی داشت که بعضی وقتا تو خونه با هم بازی می کردیم و یه کم بلد بودم. حسابی خوش گذروندیم. به خصوص که با یک اکیپ دیگه مسابقه دادیم و با هزار بدبختی تونستیم از اونا ببریم. عصر هم تو محوطه هتل اسکیت بازی کردیم. اینقدر تو خود هتل به ما خوش می گذشت که نیازی به بیرون رفتن نداشتیم. شب که شد به اصرار سپیده با مامانا به اسکله رفتیم. اسکله رفتن و دوچرخه سواری برنامه هر شبمون شده بود. مامان گفت:

- بچه ها اول بیاین بریم یه جا برای نشستن پیدا کنیم، بعد برین برای بازی.

قبول کردیم و همه با هم به سمت ساحل رفتیم. گوشه ای خلوت پیدا کردیم و چهار نفری نشستیم. چند دقیقه ای رو تو سکوت به آبی زیبای دریا خیره شدم. سپیده هم مثل من به آب نگاه می کرد. به هر چیز آبی که نگاه می کردم یاد چشمای عشق واهی ام می افتادم. به خصوص آسمون قبل از غروب. دلم براش تنگ شده بود. اون شب حس عجیبی داشتم. انگار دنیا برام شکل دیگه ای پیدا کرده بود. همه چیز رنگ دیگه ای بود سبز ها زیادی سبز و آبی ها زیادی آبی بودن. هر چهار نفر سکوت کرده بودیم و من داشتم از اون همه زیبایی لذت می بردم. دلم می خواست از جا بلند بشم و رو به آسمون فریاد بکشم:

- خدایا! عاشقتم … خیلی دوستت دارم. تو خیلی خوبی که اینهمه چیزای قشنگ به من دادی. خدایا عاشق مامانمم عاشق خاله امم عاشق دختر خاله امم. من عاشق همه ام همه رو دوست دارم. تو رو بیشتر از همه دوست دارم خدا جون …

تو حال و هوای خاص خودم بودم که متوجه شدم بین خاله و مامان اشاره هایی رد و بدل می شه و هر دو سمتی رو به هم نشون می دن. دنباله نگاهشون رو گرفتم و دیدم به یه خانمی که تنها نشسته و چشم به آب زلال دوخته ، نگاه می کنن. رو به مامان گفتم:

- چی شده مامان؟ چی رو دارین به همدیگه نشون می دین؟

مامان به طرفم برگشت و من اشک رو توی چشمای سبز و درشتش دیدم. قلبم فرو ریخت و با تعجب گفتم:

- مامانی داری گریه می کنی؟!

مامان و خاله هر دو در حالی که بغض داشتن، از جا بلند شدن و به طرف اون خانم رفتن. چند لحظه بعد هر سه تو بغل هم گریه می کردن! به سپیده گفتم:

- تو فهمیدی این خانمه کی بود؟

سپیده هم با تعجب گفت:

- نه ولی حتماً طرف خیلی عزیزه که اینا اینطوری اشک می ریختن. عجب فیلم هندی شده ها!

دوباره بهشون نگاه کردم که دیدم این بار در حالی که می خندیدن به سمت ما می یومدن

. جلل خالق! اینا چشون بود؟ یهو می خندن یهو گریه می کنن. نکنه خل شدن؟ مگه نشونه دیوونگی همین نیست؟ خوبه بلند شم فرار کنم. از فکرای خودم خندم گرفت. وقتی به ما رسیدن من و سپیده وایسادیم و ناچاراً سلام کردیم و به گرمی جواب گرفتیم. اون غریبه، خانم قد بلندی بود با پوست سفید و چشمای درشت مشکی که توی صورتش برق می زدن انگار. روی هم رفته خوشگل بود بود و به دل می نشست، حتی با وجودی که سنش بالا بود. مامان گفت:

- بچه ها معرفی می کنم، کیمیا جون دوست عزیز دوران دبیرستان من و شیلا. البته می شه گفت که کیمیا خاله شماست، چون با خواهر برای ما فرقی نداره. 

این شد که بعد از اون ما اونو خاله کیمیا صدا زدیم.

مامان رو به خاله کیمیا گفت:

- این دو تا هم رزا و سپیده، دخترای من و شیلا هستن.

خاله کیمیا به سپیده نگاه کرد و گفت:

- ماشاالله چقدر هم نازن! شیلا دختر تو کپی جوونیای خودته.

درست می گفت. سپیده دقیقاً شبیه خاله بود، همینطور که من و رضا شبیه مامان بودیم. باباهامون این وسط ول معطل بودن! جالبی کار اینجا بود که مامان و خاله شیلا دو قلو بودن اما به هم شباهتی نداشتن. خاله کیمیا به من نگاه کرد و گفت:

- ماشالله شکیلا، دختر توام خیلی شبیه خودته! انگار دارم جوونی هاتون رو می بینم!

مامان لبخندی زد و گفت:

- آره، رزا خیلی شبیه منه، پسرم، رضا هم تقریباً همینطوره! البته اون فقط چشماش سبزه، بقیه چهره اش کپی فرهاده! 

خاله کیمیا با کنجکاوی پرسید:

- وای دو تا بچه داری؟! پسرت نیومده؟

- نه ، اونم واسه خودش با دوستاش برنامه داشت. رفته شمال …

خاله شیلا بحثو عوض کرد و گفت:

- تو چی بی معرفت؟ تو چیکار کردی؟ بچه داری یا نه؟

برای لحظه ای ناراحتی رو تو نگاه خاله کیمیا دیدم. ولی خیلی زو به حالت طبیعیش برگشت و گفت:

- معلومه که دارم! یه پسر بیست و چهار ساله خیلی خوش تیپ!

مامان ا تعریف خاله کیمیا لبخند نشست روی لبش و گفت:

- خدا بهت ببخشتش! دیگه تعریف کن، از زندگیت بگو. راضی هستی؟ می دونی چند ساله همو ندیدیم؟ دقیقاً از نامزدی من با…

به اینجا که رسید نگاهی به ما کرد و حرفشو خورد. انگار ما مزاحم بودیم. می دونستم درد دلای زیادی برای گفتن دارن که البته من هم زیاد مایل به شنیدن نبودم. تا همین جاش هم داشت خوابم می گرفت. دست سپیده رو گرفتم و گفتم:

- بریم بازی؟

اونم که معذب بودن مامان و خاله ها رو درک کرده بود، سری به نشونه موافقت تکون داد و بلند شد. قبل از رفتن به طرف مامان برگشتم و گفتم:

- مامان اگه دیر کردیم شما خودتون برین هتل ما هم تاکسی می گیریم می یایم. باشه؟

مامان اخم کرد و گفت:

- لازم نکرده! دو تا دختر تنها چه جوری اون وقت شب می تونین خودتون بیاین؟

- مامان خواهش می کنم!

خاله شیلا که حسابی مشتاق صحبت با دوست قدیمیشان بود گفت:

- ولشون کن شکیلا بچه که نیستن. کیشم به اندازه کافی امنیت داره. برین خاله جون فقط خیلی هم دیر نکنین.

با خوشحالی دستامو به هم کوبیدم و گفتم:

- چشم خاله جون.

به دنبالش مشتی به شونه سپیده کوبیدم و گفتم:

- بزن بریم.

با هم به سمت جایگاه دو چرخه ها رفتیم و دوتا دوچرخه کرایه کردیم. نمی دونم چرا دوباره دلشوره گرفته بودم و وقتی به سپیده گفتم پیشنهاد داد پیش مامانا برگردیم. ولی من که به هیچ وجه نمی خواستم آزادی به دست آمده رو از دست بدم قبول نکردم و به امید اینکه بهتر شم به دوچرخه بازی ادامه دادم. ساعت از دوازده گذشته بود که وارد پیست مخصوص دوچرخه شدیم. من از جلو با سرعت می رفتم و سپیده هم از پشت سرم

می یومد. تصمیم داشتیم پیستو برای آخرین بار تا آخر بریم و وقتی برگشتیم دوچرخه ها رو تحویل بدهیم و برگردیم هتل. ساعت نزدیک دو بود! آخرای پیست که رسیدیم با یه نگاه به پشت سرم فهمیدم دیگه هیچ کس همراهمون نیست و حسابی خلوت شده. ترس برم داشت چون چراغا هم کم نور و کم شده و همه جا تاریک شده بود. با دیدن چند تا دوچرخه سوار پسر ترسم به وحشت تبدیل شد و کم مونده بود سنگ کوب کنم! چون از نیشای باز پسرا که از قضا کم سن و سالم بودن و نگاهاشون می شد فهمید که قصد و قرض بدی دارن و فاتحه مون خونده اس اگه گیرشون بیفتیم. رو به سپیده گفتم:

- سریع دور بزن و با تموم توانت فقط پا بزن!

به دنبال این حرف خودم با سرعت دور زدم و با نیرویی عجیب شروع به رکاب زدن کردم. به پشت سرم که نگاه کردم سپیده رو دیدم که چسبیده به من با سرعت و نفس زنون می یاد. با فاصله کمی از اون پسرا که سه نفر بودن می یومدن. ترسم وقتی بیشتر شد که صدای جیغ سپیده بلند شد. سریع به پشت سرم نگاه کردم و سپیده رو پخش زمین دیدم. لعنتی! این باز افتاده بود! ناچاراً ایستادم و به طرفش رفتم. سپیده با ترس و صدایی که می لرزید و معلوم بود به زور جلوی گریه کردنش رو گرفته گفت:

- یکی از این عوضیا چرخمو … 

هنوز حرفش تموم نشده بود که دستی دور کمر من و دست دیگه ای دور شونه سپیده حلقه شد. با دیدن دست پر مو و کریه و سیاه رنگ پسری که حدوداً بیست سال داشت مو به تنم راست شد و بی اراده یه جیغی کشیدم بنفش! به دنبال جیغ من جیغ سپیده هم بلند شد. دست زبر پسر جلوی دهنمو گرفت و در گوشم با صدای نخراشیده و لهجه ای که نمی دونستم کجاییه زمزمه کرد:

- کوچولوی خوشگل … آروم باش کاریت ندارم … فقط می خوام اون لبای خوشگلتو …

به اینجا که رسید دستشو محکم گاز گرفتم و همین که دستشو کشید دوباره جیغ کشیدم. چنان از ته دل جیغ می کشیدم که حس می کردم گلوم خش بر می داره. پسره کثیف با اون چشمای دریده و هرزه اش دوباره با سرعتی باور نکردنی منو میون چنگالای چرکش گرفت و این دفعه که مشخص بود دیگه نمی خواد فرصت رو از دست بده سر منو از عقب به سمت خودش برگردوند و صورتشو جلو آورد. چشمامو با انزجار بستم. هیچ کاری از من که مثل موش تو چنگال مار بودم بر نمی یومد. فقط داشتم آرزو می کردم بمیرم ولی لبای اونو حس نکنم. تو همین لحطه پر استرس صدای فریاد شخص دیگه ای باعث شد هم من چشمامو باز کنم هم اون پسره صورتشو عقب ببره. همون پسر سومی که همراهشون بود، در حالی که نفس نفس می زد گفت:

- دو تا پسر قد بلند هیکلی دارن می یان این طرف. نتونستین جلوی دهن این دو تا ضعیفه رو نگه دارین؟ فکر کنم صدای جیغ اینا رو فهمیدن و دارن می یان اینور چون دارن می دون …

با صدای جیغ سپیده نه تنها من که توجه اون دو تا پسر هم به طرف سپیده کشیده شد. مثل اینکه پسری که سپیده رو گرفته بود هنوزم قصد ول کردنشو نداشت. پسری که منو گرفته بود، ولم کرد و رو به اون پسر داد کشید:

- اوی احمق! ول کن بیا اینجا ببینم … 

هنوز حرفش تموم نشد که منم اون دو تا پسر رو دیدم. وقتی سپیده هم از دست اون کفتارا نجات پیدا کرد سریع به سمتش رفتم و کشیدمش تو بغلم. هر دو تو بغل هم زار می زدیم. صدای درگیری که بلند شد ترسمون بیشتر شد. دو نفر چطور می تونستن از پس سه نفر بر بیان؟ اینقدرم قدرت نداشتیم که فرار کنیم. ممکن بود در صورت شکست خوردن اون دوتا ما بازم اسیر اون عوضیا بشیم. سپیده زیر لب داشت آیه الکرسی می خوند. سعی کردم تمرکز کنم تا ببینم چه کاری به صلاحمونه که صدایی شنیدم:

- بسه … بسه دیگه بچه ها … بریم تا کس دیگه ای نیومده. 

لای یکی از چشمامو باز کردم و پسرای مزاحمو دیدم که به سرعت در حالی که رو چرخه ها رو هم به دنبالشون می کشیدن در رفتن. یکی از پسرای قد بلند تا وسط راه هم دنبالشون دوید ولی با صدای پسر دیگه که گفت:

- داریوش ولشون کن … بذار برن بسشونه.

 


برگشت. بدون نگاه کردن به اونا سر سپیده رو از بازوم جدا کردم و گفتم:

- رفتنشون سپیده جونم … بسه دیگه گریه نکن الان می ریم هتل. دیگه غلط می کنیم تا این موقع تنها جایی بمونیم. گریه نکن دیگه سپیده. 

مشغول دلداری دادن به سپیده بودم که صدایی کنارم حواسمو از سپیده پرت کرد، یه صدای بم و مردونه:

- خانوما شما حالتون خوبه؟ آسیبی که بهتون نزدن اون بی پدر و مادرها؟

سرمو بالا گرفتم تا هم صاحب اون صدا رو ببینم و هم بابت کمکشون تشکر کنم. ولی دیدن همانا و لال شدن همان! احساس کردم پرتاب شدم توی یک استخر یخ. موهای تنم سیخ و تموم رگای بدنم کشیده شد. سرم به دوران افتاد. باورم نمی شد! اصلاً توی عقل نمی گنجید! ولی این خودش بود. این همون نقاشی من بود! همونی که خودم کشیده بودم. خودم خالقش بودم. مال خودم بود. همون پسر رویاهام! کسی که ناخواسته عاشقش شده بودم! موهای خوش حالت طلایی رنگش پریشون و پخش روی پیشونی اش ریخته بودن. تی شرت تنگ سفید رنگی پوشیده بود، با شلواری جین به رنگ آبی روشن. عضله های پیچ پیچ بازوش چشمک می زدن. چشمای درشت آبیشو به من دوخته بود. انگار اونم مث من مسخ شده بود! اونم بی حرف به من خیره شد بود. صاف زل زده بود توی چشمام. سکوت بینمونو اون شکست و زیر لب گفت:

- تبارک الله احسن الخالقین! ببین خدا چی آفریده!! چشمِ یا زمرد؟! 

من که به کل لال شده بودم فقط سعی کردم به سپیده با نگاه بفهمونم که چی دیده ام! ولی نیازی به گفتن نبود چون اونم محو تابلوی من شده بود! مطمئناً سپیده هم اونو شناخته بود. دوستش گفت:

- داریوش بهتره خانما رو برسونیم پیش خونوادشون.

پس اسمش داریوش بود! اون لحظه به نظرم قشنگ ترین اسم دنیا داریوش بود. سعی کردم صدامو پیدا کنم و از اونن حالت به نظر خودم غیر طبیعی خارج بشم. چشمامو یه لحظه بستم و ناخنامو با قدرت کف دستم فرو کردم تا دردش همه چیزو از یادم ببره. درد که توی دستم پیچید صدامو پیدا کردم و به زحمت و با کلی تلاش برای اینکه پی به درون طوفانی من نبرن، گفتم:

- ببخشید ما شما رو هم توی زحمت انداختیم.

با صدای دلنشینش گفت:

- خواهش می کنم. چه زحمتی؟ حالا حال شما خوبه؟ اونا که اذیتتون نکردن؟

- ممنون ما خوبیم. خدا رو شکر شما به موقع رسیدین اونا نتونستن کاری بکنن.

چشمای خمارش رو چرخوند سمت دوستش و من دلم تو سینه لرزید. تو دلم گفتم:

- لا مصب چشمه یا خنجر شش سر؟ انگار گذاشتی رو دلم داری تیکه تیکه اش می کنی! بمیری پسر که با نگاهت داری می کشیم. 

دوباره نگام کرد و گفت:

- بهتره پاشید تا ما شما رو به خونواده هاتون تحویل بدیم. البته اگه با کسی اومده باشین!

طوری این جمله رو گفت که به من برخورد. اخم کردم و گفتم:

- ما با مادرامون اومدیم. البته اونا زودتر از ما رفتن هتل. ما هم می خواستیم دیگه برگردیم هتل که این اتفاق افتاد.

لبخند اغوا کننده ای زد و گفت:

- قصد جسارت نداشتم خانوم کوچولو. بهتره بلند شین تا ببریمتون.

شنیدن لفظ خانوم کوچولو از زبون اون برام زیاد خوشایند نبود. ولی الان وقت جبهه گیری هم نبود چون شک بر انگیز می شد. فقط چشمامو بستم و از ته دل دعا کردم به چشمای خوشگل اون بچه نیام. با کمک اونا از جا بلند شدیم و راه افتادیم. بی اراده به دستش که بازوشو می فشرد خیره شدم. انگشتای کشیده و سفید با ناخن های کشیده. با خودم فکر کردم:

- تو با این دستای دخترونه چطوری از پس سه نفر بر اومدی؟ بهت می یاد تیتیش باشی. وای نه … خدا نکنه تیتیش باشی. بدم می یاد از این پسرایی که ادای دخترونه دارن.

خودمو نمی تونستم گول بزنم، من دلمو باخته بودم! دلمو به یه نگاه آبی باختم! وای بر من! ای وای بر من! درست تو همون زمانی که حس بزرگی داشتم و بچگی از من فاصله می گرفت دلمم از دستم رفت. دلی که حالا حالاها به اون نیاز داشتم. بوی عطرش سحر آمیز بود و دلمو آشوب می کرد. دوچرخه ها رو برداشتیم و راه افتادیم. سکوت رو اون شکست و گفت:

- می تونم بپرسم شما از کدوم شهر اومدید؟

بی اراده سریع جواب دادم:

- از تهران.

و انتظار داشتم اونم بگه ماهم همینطور، ولی بر خلاف میل من گفت:

- من و دوستم آرمین از اصفهان اومدیم. البته مامان و بابام تهرانی هستن، ولی من اصفهان به دنیا اومدم و همونجا هم بزرگ شدم.

سعی کردم چیزی بگم تا ناراحتی ام مشخص و تابلو نباشد:

- جالبه! شما اصلاً لهجه ندارید.

- خوب معلومه! چون کسایی که حرف زدنو به من یاد دادن، لهجه نداشتن.

برای اینکه بیشتر از این تابلو نباشم و فقط با داریوش حرف نزنم، رو کردم به آرمین و گفتم:

- شما اصفهانی هستین؟

با شرم و در عین حال اعتماد به نفس گفت:

- بله من اصفهانی هستم. پدر و مادرم اصالتاً اصفهانی هستن.

- اصفهان شهر قشنگیه! من یه بار اومدم.

داریوش با صدایی آهسته گفت:

- جدی؟ شما اصفهان اومدید؟

با تعجب گفتم:

- خب آره! چطور مگه؟

- هیچی … فقط چقدر بدشانسم من!

منظورشو فهمیدم و احساس کردم پاهام شل شدن. همون حالتای عاشقی بود که توی من ظاهر می شد! فقط خدا باید به داد دل من می رسید. خدایا اونم از من خوشش اومده. مطمئنم همونقدر که اون به دل من نشسته منم به دل اون نشستم. ای خدا جون بیا پایین بذار بوست کنم. به اسکله که رسیدیم بعد از تحویل دادن دوچرخه ها بر خلاف میلم ولی با جدیت گفتم:

- ممنون از همراهیتون از اینجا به بعد رو دیگه با تاکسی می ریم.

در حالی که اگه می خواستم به حرف دلم گوش کنم دلم می خواست تموم اون شب و شبای بعد رو هم کنار داریوش باشم و به چشمای آبیش که درست رنگ آسمون غروب بود زل بزنم و آرامش بگیرم. داریوش با چشمای گشاد شده گفت:

- مگه من می تونم اجازه بدم دو تا خانوم متشخص و البته … زیبا این وقت شب تنها با تاکسی برن هتل؟ بفرمایید می رسونیمتون. یه لگن قراضه ای هست …

کلمه زیبا رو چنان آهسته و با شرم گفت که باز دلم از نجابتش لرزید. چندمین بار بود در طول اون مدت کوتاه که دلمو می لرزوند. سپیده این بار وارد بحث شد و گفت:

- نه خیلی ممنون مزاحم شما نمی شیم. ترجیح می دیم با تاکسی بریم.

آرمین گفت:

- حق با داریوشه. درست نیست این موقع شب تنها برین. ماشین ما رو سوار بشین و فکر کنین تاکسیه.

سپیده با درموندگی به من نگاه کرد و منم از خدا خواسته شونه بالا انداختم. همراه داریوش به سمت ماشینش که ماشین آخرین سیستم اسپرت قرمز رنگی بود رفتیم. مثل عروسک می درخشید. توی دلم گفتم:

- جون عمه ات! این لگن قراضه است؟ اگه این لگنه پس ژیان جا صابونیه!

از این فکر خودم خنده ام گرفت ولی سعی کردم جلوی خودمو بگیرم. چون نمی خواستم با خنده ام تعبیر دیگه ای پیش خودش بکنه. داریوش پشت فرمون و آرمین هم کنارش نشست. من و سپیده هم عقب نشستیم. همین که سوار شدیم داریوش آینه رو تنظیم کرد و گفت:

- قبل از اینکه راه بیفتم می تونم بدونم اسمتون چیه؟

اینقدر تو فکر فرو رفته بودم که فکر کردم اسم هتلو پرسید. برای همینم گیج زبون باز کردم و گفتم:

- داریوش.

نگاه داریوش رنگ عوض کرد و با دنیایی از مهربونی گفت:

- جانم؟

فکر کردم نفهمیده و دوباره گفتم:

- داریوش.

قبل از اینکه داریوش دوباره بگه جانم و من بازم حرفمو درست عین رباطای خنگ تکرار کنم سپیده گفت:

- ببخشید آقا داریوش دختر خاله ام متوجه سوالتون نشد. فکر کرد اسم هتلمون رو پرسیدین. من سپیده هستم و اینم رزاس.

داریوش که تازه متوجه اشتباه پیش اومده شده بود خندید و منم از شرم سرخ شدم. آرمین آروم روی پای داریوش زد و به اون که از آینه به من خیره شده بود گفت:

- راه بیفت خانوما دیرشونه.

داریوش تازه به خودش اومد.

اینم دومین پست امشب … فعلاً شبی دو تا پست می ذارم … چون ممکنه برای امتحانا خیلی وقت خوندن نداشته باشین … انشالله بعد از امتاحانا تعداد پستا رو بیشتر می کنم …

_____________

 

 

نگاهی به ساعت مچیش بزرگ استیلش انداخت و گفت:

- اُه اُه آره خیلی دیر شده. ساعت دو و نیمه. گفتین هتل داریوشین؟

سپیده جای من جواب داد:

- بله.

داریوش لبخند مرموزی زد و گفت:

- چه جالب!

فکر کردم به خاطر هم اسم بودن با خودش می گه. به خاطر همین منم یه لبخند کوتاه زدم. آرمین برای اینکه بینمون سکوت نباشه پرسید:

- شما با هم دختر خاله این؟

چون طرف سوالش سپیده بود، جواب داد:

- بله چطور مگه؟

- هیچی همینطوری پرسیدم، آخه خیلی هوای همدیگه رو داشتین دوست داشتم بدونم نسبتتون با هم چیه!

- دختر خاله هستیم ولی از دو تا خواهر به هم نزدیک تریم.

داریوش دنده عوض کرد و پرسید:

- چند سالتونه؟

این بار من جواب دادم:

- هجده.

- درستون تموم شده و آماده ورود به دانشگاهین، آره؟

- نه امسال تازه می ریم پیش دانشگاهی.

- آهان.

محو حرکات و ژستش در حین رانندگی شده بودم. دنده رو با انگشت سبابه دست راستش عوض می کرد و فرمون رو با دست چپ هدایت می کرد، صندلیش حسابی داده بود عقب تا پاهای بلندش جا بشن. چون اسکله تا هتل زیاد فاصله ای نداشت، خیلی زود رسیدیم. در کمال تعجب من، داریوش از در پارکینگ فقط با زدن لبخندی به نگهبان وارد شد و ماشینو پارک کرد. آرمین که تعجبو تو نگاه من خوند گفت:

- ما هم توی همین هتل اتاق داریم. 

یک لحظه نتونستم جلوی شادیمو بگیرم و با خوشحالی گفتم:

- جدی می گین؟

داریوش در طرف منو باز کرد و گفت:

- آره خانوم کوچولو … حالا تشریف بیارین پایین تا درای ماشینو قفل کنم.

همراه سپیده پیاده شدیم و کنار ماشین وایسادیم. نمی دونم چرا پاهام یاری نمی کردن تا هر چه زودتر از اونا فاصله بگیرم و وارد هتل بشم. داریوش دزدگیر ماشین رو زد و گفت:

- شماره اتاقتون چنده؟

شماره اتاقو که گفتم اخم کرد و گفت:

- متاسفانه توی یه طبقه نیستیم.

سپیده که دید این پا و اون پا می کنم، برای نجات من از اون برزخی که عشق برام به وجود آورده بود گفت:

- خوب آقایون بازم به خاطر کمکتون ممنونیم. ما دیگه باید بریم اتاقمون چون مامانا مطمئناً تا الان نگرانمون شدن. شب خوبی داشته باشین.

به دنبال این حرف دستمو کشید و منم به دنبالش راه افتادم که صدای داریوش از پشت سرمون بلند شد:

- رزا …

وقتی با تعجب برگشتم و خیره نگاش کردم، حرفشو اصلاح کرد:

- رزا خانوم …

بعد وقتی آروم شدن منو از نگام خوند خنده اش گرفت و گفت:

- خوب آخه بهت نمی یاد… خیلی بچه ای …

وقتی دوباره نگاه پر از غضبمو دید، سریع گفت:

- برای من.

حرف هاش خنجری بود که به قلبم فرو می رفت. بی حوصله گفتم:

- حرفتونو بزنین.

- می خواستم بگم که … راستش …

آرمین با کلافگی گفت:

- داریوش دیروقته … می دونی که تا نریم توی اتاق خاله نمی خوابه. بیا بریم دیگه بیشتر از این مزاحم خانوما نشو.

داریوش درست عین میرغضب به آرمین نگاه کرد که بنده خدا حرفشو نیمه کاره خورد. سپس با عطوفت به من نگاه کرد و گفت:

- می خواستم اینو …

در حینی که حرف می زد دست تو جیب شلوارش کرد و کیف پولشو در آورد. از داخل کیفش کارت ویزیتی رو بیرون کشید و ادامه داد:

- بگیرین که اگه دوباره خدایی نکرده مشکلی براتون پیش اومد منو خبر کنین. با اتفاقی که امشب براتون افتاد … من مدام نگرانم که نکنه دوباره …

صدای اعتراض آلود آرمین دوباره بلند شد:

- داریوش!!!

اعتراضای آرمین برام عجیب بود. داریوش که حرف بدی نمی زد. پس چرا اون جوش آورده بود؟ دستمو جلو بردم و با کنجکاوی کارت رو گرفتم و با خوندن روش مغزم سوت کشید. دکتر داریوش آریا نسب، دندانپزشک! شماره موبایل و شماره مطبش هم بود. خدای من! واقعاً که این پسر هیچی کم نداشت. زیبایی در حد کمال، تحصیلات، ثروت، کلاس و شخصیت. اون زمان کمتر کسی موبایل داشت و دیدن شماره موبایلش قلقلکم می داد تا کارتش رو تو کیفم بذارم و هر از گاهی بهش زنگ بزنم. ولی ترسیدم. اصلاً نمی خواستم به سرنوشت دخترای فریب خورده دچار بشم. به خصوص که شنیده بودم هر چقدر برای پسرا دست نیافتنی تر باشی عزیزتر

می شی. تمام دخترایی که با یه بار درخواست پسرا خودشونو باخته بودن خیلی زودم دل پسر رو زده بودن. برای همینم با یه تصمیم آنی کارت رو انداختم توی سطل آشغالی که درست بغل دستم بود و گفتم:

- آقای دکتر از لطف شما ممنونم، ولی من ترجیح می دم که دیگه بدون مامان از هتل خارج نشم. اگه هم مشکلی برام پیش اومد شماره صد و ده زیاد هم سخت نیست. از آشنایی با شما خوشحال شدم. همینطور شما آقا آرمین.

دهن داریوش از بهت باز مونده بود. آرمینم متعجب بود. خداییش کاری هم که من کردم کار کمی نبود. کمتر دختری پیدا می شد که بتونه در برابر اون همه مزیتای فوق العاده ای که داریوش داشت مقاومت کنه.

بی توجه به بهت داریوش و حتی دوستش آرمین، شب بخیری گفتیم و همراه سپیده ازشون فاصله گرفتیم. سپیده با چشمایی گشاد شده گفت:

- فقط می تونم بگم دمت درست! 

خندیدم و گفتم:

- مثل سگ پشیمونم سپیده. می ترسم دیگه از دستش داده باشم و دیگه نبینمش. می دونی که اون عشق واهی منه.

- آره تو همون نگاه اول فهمیدم، ولی نترس از اون پسرای سرتقه که دست بردار نیست.

آهی کشیدم و گفتم:

- امیدوارم.

سپیده دستمو فشار داد و گفت:

- ولی عجب چیزی بود رزا! من هنوزم گیجم. آخه مگه می شه تو همینجور الکی عکس اونو کشیده باشی؟ اصلاً توی عقل نمی گنجه. 

- خودمم هنوز منگم! کی فکرشو می کرد؟ سپیده من … فکر کنم من عاشق شدم!

- لازم نیست تو بوق کنی. این که تو آش ترش پیدا بود. مگه می شد تو پسر تابلوتو ببینی و دل بهش نبازی. همونجوری از توی تابلو می خواستی بخوریش دیگه چه برسه به واقعیش.

- اِ بی تربیت!

بی توجه به اعتراضم گفت:

- ولی یه فرقی با نقاشیش داره. اگه گفتی؟

- چه فرقی؟ همه چیزش همون بود.

- قیافه اش آره، ولی نگاهش خیلی فرق داشت. این چیزیه که منو می ترسونه.

سرمو زیر انداختم. این دقیقاً چیزی بود که خودمم فهمیده بودم. نگاه عشق واهی من پاک و معصوم بود. عین نگاه یه بچه بی پناه. ولی نگاه داریوش انگار ناپاک بود. حس خوبی به آدم منتقل نمی کرد. به خصوص که مدام هم از توی آینه منو زیر نظر داشت. آهی کشیدم و گفتم:

- آره منم فهمیدم.

جلوی در اتاق رسیده بودیم. سپیده گفت:

- خدا خودش به خیر کنه عاقبت تو رو با این عشق!

 

در اتاق که باز شد حرفای ما هم نیمه تموم موند. وارد اتاق که شدیم فهمیدیم خاله کیمیا هم اونجاست. همه شون هنوز بیدار بودن و غرق حرف زدن از این در و اون در! مامان که نگاه متعجب ما رو روی خاله کیمیا دید گفت که اتاق خاله کیمیا هم توی همونه هتله و خاله قراره شبو پیش ما بخوابه. شخصیت خاله کیمیا برام عجیب بود. زنی که تو نگاش انگار غم بود ولی روی زبونش نبود. شاد بود ولی انگار نبود. دلم می خواست یه کم در مورد شخصیتش فوضولی کنم ولی می دونستم که مامان دعوام می کنه. پس بیخیال شدم و به این نتیجه رسیدم که اگه چیزی باشد مامان خودش برام می گه. داشتیم لباس عوض می کردیم که خاله شیلا رو به خاله کیمیا پرسید:

- کیمیا حالا از خاطرات گذشته بگذریم، تو چرا تنها اومدی؟ پس خسرو و پسرت چرا نیومدن؟

- خسرو که همیشه درگیر کارای شرکتشه. هیچ وقت تو هیچ مسافرتی با من همراه نمی شه. ولی پسرم باهامه.

مامان گفت:

- جدی می گی؟ پس کجاست؟ خیلی دلم می خواد پسر بهترین دوستم رو ببینم.

خاله کیمیا لبخند تلخی زد و گفت:

- فکر نکنم زیاد از دیدنش خوشحال بشی.

از این حرف خاله اخمای مامان درهم رفت. انگار رمزی حرف می زدن. سر از حرفاشون در نمیاوردم. سپیده مثل من کنجکاوی نمی کرد. اصلاً براش مهم نبود. ولی من خیلی دلم می خواست سر از کار اون دوستای قدیمی در بیارم. اگه اینطور که مامان ادعا می کرد اونا دوستای صمیمی بودن پس برای چی این همه وقت از هم هیچ خبری نداشتن؟ چرا حال خاله کیمیا مثل هوای بهار بود؟ یه لحظه آفتابی و یه لحظه ابری؟ این سوالا مثل موریانه داشت مغزمو می جوید. خاله شیلا گفت:

- چطوره که خسرو حاضر نیست تو هیچ مسافرتی باهات باشه؟ یعنی کارش اینقدر مهمه؟ حتی مهم تر از تو؟ اینجوری دوستت داره؟

یه لحظه حس کردم حال خاله کیمیا منقلب شد. لرزش چونه شو حس کردم. ولی خاله سعی کرد بخنده و گفت:

- خب دیگه! اینم یه نوع دوست داشتنه یعنی می خواد من آزاد باشم. 

نه تنها من که خاله و مامان هم به حالت های خاله کیمیا شک کرده بودند. خاله شیلا مثل بازرسا شده بود:

- خیلی دلم می خواد خسروی عاشقو ببینم. 

مامان غرید:

- شیلا خجالت بکش!

خاله کیمیا سرشو زیر انداخته بود و با انگشتای دستش بازی می کرد. خاله شیلا بازم کوتاه نیومد و گفت:

- من جای خسرو بودم چشمای پسرمو در می آوردم که مامانشو اون وقت شب تنها فرستاده بود اسکله. خودش رفته پی خوش گذرونی؟!

خاله کیمیا یه دفعه گفت:

- نه … پسر من اصلاً اهل خوش گذرونی …

به اینجا که رسید در کمال حیرت همه ما بغضش ترکید. چنان گریه می کرد که چند لحظه همه ما فلج شده بودیم و نمی دونستیم باید چی کار کنیم! خاله کیمیا از جا بلند شد که از اتاق خارج بشه. ولی مامان از جا پرید و خاله رو محکم بغل کرد. خاله هم همینو می خواست، نیاز به یه همدرد و همدل داشت. چند لحظه ای تو بغل مامان زار زد. اشک همه ما در اومده بود از بس که با سوز هق هق میکرد. از جا بلند شدم و لیوانی آب برای خاله آوردم. خاله از بغل مامان بیرون اومد و با لبخندی پر از قدرشناسی لیوانو از من گرفت و گفت:

- ممنونم دخترم.

مامان همینطور که شونه های خاله رو ماساژ می داد با نگرانی به خاله شیلا نگاه کرد که پشت پنجره ایستاده بود و معلوم بود خیلی ناراحته. آخر دووم نیاورد و گفت:

- ای بابا ببینین چطور شبمون رو خراب کردینا. شیلا آخه این چه حرفایی بود که زدی. خوب مگه فرهاد و پیمان با ما اومدن که تو گیر دادی به خسرو؟ کیمیا جون بسه دیگه عزیزم اینقدر گریه نکن حالت بد می شه.

خاله شیلا لب تخت نشست و گفت:

- منو ببخش کیمیا نمی خواستم ناراحتت کنم. ولی از همون لحظه اول که دیدمت حس کردم از دیدنمون خوشحال نشدی. انگار نگرانی. با ما دیگه مثل قبل صمیمی نیستی. حس کردم ما رو غریبه می دونی. این بود که کنترلم رو از دست دادم. دلم می خواد اگه مشکلی داری مارو مثل خواهرت بدونی و باهامون درد دل کنی. شاید دوستای خوبی برات نبودیم که حالا لایق …

خاله کیمیا سریع گفت: 

- نه نه اصلاً اینطور نیست. من با خودم مشکل دارم. یک عمره دارم اینجوری زندگی می کنم. همه اش تظاهر … همه اش حفظ ظاهر. دیگه خسته شدم. دیگه به اینجام رسیده …

وقتی به اینجا رسید خاله با دست گردنشو نشون داد. خاله شیلا که به همونجایی رسیده بود که دلش

می خواست با اشتیاق چشم به دهن خاله کیمیا دوخت. خاله با تردید به مامان خیره شد. مامان به آرومی دست خاله رو گرفت و فشار داد. نمی دونم چه رمزی بود بین نگاهای اونا که اینطور به هم وصلشون می کرد. کم مونده بود از زور کنجکاوی بپرم وسط حرفاشون و بپرسم قضیه چیه؟ خاله کیمیا آهی کشید و با بغض شروع به صحبت کرد:

- یه عمره دارم با ظاهر پر زرق و برق زندگیم هم دل خودمو خوش می کنم هم خونواده و اطرافیانمو. ولی خودم خوب می دونم که هیچی توی زندگی من وجود نداره که بشه بهش گفت چیز خوب. من چوب دو سر طلایی هستم که به خاطر ازدواجم هم توجه خونواده ام رو از دست دادم و هم … 

با نگاهی دوباره به مامان سکوت کرد. مامان اینبار طاقت نیاورد و گفت:

- کیمیا جان چرا حس می کنم از من می ترسی؟ من همون شکیلای سابقم…

خاله کیمیا پوزخندی زد و گفت:

- از همین می ترسم … می ترسم که همون شکیلای سابق باشی. همونی که خسرو رو ….

از صدای نفسی که متعجب از سینه مامان خارج شد تعجب کرد. حس کردم نفس مامان بند اومده. خاله شیلا به کمک اومد و گفت:

- چی می گی کیمیا؟! شکیلا عاشق بچه ها و شوهرشه. تو فکر می کنی اون می خواد زندگی تو رو …

خاله کیمیا دستشو روی سرش گذاشت و نالید:

- نه نه … منظورم این نیست … شاید حق با شما باشه … شاید بهتره من حرفامو بگم … دیگه بسه هر چی ترسیدم و خفه خون گرفتم … دیگه بسه هر چی خواستم سر خسرو و جذابیت نفس گیرش بترسم.

 

 

دوباره جمع تو سکوت فرو رفت. حتی سپیده هم با کنجکاوی بی سر و صدا روی تختم کنار من کز کرده بود و چشم به دهن خاله کیمیا دوخته بود. خاله کیمیا نفس عمیقی کشید و بالاخره دهن باز کرد:

- وقتی خسرو به خواستگاری من اومد من توی تب چهل درجه می سوختم. فکر می کردم دیگه از دستش دادم و وقتی مامانم خبر خواستگاری اونو بهم داد فکر کردم دارم خواب می بینم یا شاید هم مردم و اینا همه اش لطف خداست که توی اون دنیا شامل حالم شده. خیلی زود مریضی از بدنم فراری شد و من توی مراسم خواستگاری شرکت کردم. بابامو کارد می زدی خونش در نمی یومد. جریان قبلی خسرو رو شنیده بود. یعنی کی بود که ندونه؟ عشق خسرو عالم گیر شده بود! برای همین هم نه بابا و نه مامانم رضایت نداشتن که من با اون ازدواج کنم. ولی عشق چشم منو به روی همه چی بسته بود. حاضر بودم با شرایط خیلی بدتر از این هم با اون ازدواج کنم. تو روی خونواده ام ایستادم و همون جمله معروف رو به کار بردم: « یا خسرو یا هیچ کس » بابا هم کوتاه اومد و رضایت به ازدواج ما داد ولی گفت دیگه هیچ وقت توی سختی هام روی اونا حساب نکنم و اینجوری شد که حمایت خونواده امو از دست دادم. فکر می کردم خسرو همه کسم می شه و من نیازی ندارم به داشتن حتی پدر و مادر! توی یه مراسم خیلی ساده و بی سر و صدا باهم ازدواج کردیم و خسرو منو منتقل کرد به شهرستان. اینجوری شد که حسرت لباس سفید عروسی به دلم موند! کار و زندگیش رو زودتر از من برده بود. نمی خواست دیگه توی شهری باشه که اون همه خاطره بد ازش داره. اصلاً برام مهم نبود با اون حاضر بودم برم جهنم زندگی کنم. ولی چیزی که حتی فکرشو هم نمی کردم اونقدر تحملش برام سخت باشه سردی خسرو بود. خودمو به آب و آتیش می زدم تا توجهشو جلب کنم ولی فایده ای نداشت. اون اصلاً منو نمی دید. شب به شب بر حسب وظیفه کنار من می خوابید و صبح به صبح به بهونه کار از خونه فراری می شد. شاید دو ماه از ازدواجمون می گذشت که من با وجود افسردگی باردار شدم. همین حاملگی کمی از روحیه شاداب از دست رفتمو بهم برگردوند. فکر می کردم با به دنیا اومدن

بچه مون خسرو هم به زندگی با من بیشتر دلگرم می شه. اون بچه به هر دومون روح زندگی داد. هر دو بی صبرانه منتظر به دنیا اومدنش بودیم و خسرو بیشتر پابند خونه شده بود. انگار غماش از یادش رفته بود. خیلی دلش

می خواست بچه پسر باشه. منم شاد و سرمست از خوشحالی و توجه خسرو توی آسمون ها سیر می کردم. تا اینکه پسرمون به دنیا اومد. خسرو بی توجه به دردای من و زحمتی که برای دنیا اومدن اون بچه کشیده بودم، بدون مشورت با من اسمشو خودش انتخاب کرد و بچه رو به همراه پرستاری که براش گرفته بود از بیمارستان برد خونه. همون لحظه فهمیدم توجه خسرو به من فقط به خاطر وجود بچه اش توی رحم من بوده وگرنه من به تنهایی پشیزی ارزش نداشتم. چقدر توی اون روزا و شبای سرد و غم انگیز یاد تو می افتادم. یاد اینکه اگه یک ذره از اقبال تو رو من داشتم چقدر می تونستم خوشبخت باشم. نه تنها من که خسرو هم خیلی خوشبخت تر از اینی می شد که بود. چون می دیدم به خاطر شکستی که خورده روز به روز کینه ای که تو دلش جوونه زده بود بیشتر رشد

می کرد و همین باعث می شد لحظه به لحظه اخموتر و بد اخلاق تر از لحظه قبلش بشه. واقعاً که کینه خسرو همراه با پسرش رشد می کرد و بزرگ و بزرگ تر می شد. روزایی می رسید که خیلی دلتنگ شما دو تا می شدم. همینطور دلتنگ خونواده ام. ولی جرئت اینکه اسمی از شما جلوی خسرو ببرم رو نداشتم. زنده زنده آتیشم می زد. با به دنیا اومدن پسرم کم کم روابطم با خونواده ام بهتر شد ولی بازم می دونستم که نمی تونم از رفتار سرد خسرو چیزی به اونا بگم و انتظار حمایتشون رو داشته باشم چون اونا از قبل همه این روزا رو برای من ترسیم کرده بودند و حالا می دونستم که جوابشون فقط یه جمله است: « خود کرده رو تدبیر نیست ». سعی می کردم که همه هم و غمم رو بذارم روی بزرگ کردن و تربیت پسرم ولی اونم فایده ای نداشت چون اون بیشتر از اینکه به حرف من گوش بده و وابسته من بشه به حرف پدرش گوش می کرد و حرفای اونو سرمشق و دیکته اش می کرد. کم کم به جایی رسیدم که دیدم پسرم داره از دستم می ره. داشت توی منجلاب غرق می شد. جنس لطیف رو فقط برای خوش گذرونی می خواست. دور و برش پر شده بودن از دوستایی که نمی شد اسمشون رو دوست گذاشت. وقتی دیدم خودم کاری از دستم براش بر نمی یاد سپردمش به یکی از دوستاش. دوست دوران راهنمایی اش بود که عشق رو توی نگاهش نسبت به پسرم می دیدم. از اون خواستم نذاره بیشتر از این خراب بشه و اونم بهم قول داد. پسر من بیمار بود، بیماری که جز خودش هیچ کسی رو دوست نداشت. حتی پدرش رو هم دوست نداشت. فقط حس کمی نسبت به پدر بزرگ پدریش داشت اون هم به خاطر حمایت های بی دریغ پدر بزرگش و اینکه تنها نوه پسریش بود و بدون امر و نهی کردن بی هیچ بهونه ای اونو می پرستید …

به اینجا که رسید خاله کیمیا صحبت هاشو قطع کرد و با شرمندگی گفت:

- خسته تون کردم؟

خاله شیلا سریع گفت:

- نه نه ابدا.

از حرکت خاله خنده ام گرفت. انگار کنجکاوی اون از من بیشتر بود. حلالزاده به خاله اش می ره یا داییش؟ فکر کنم به داییش … ولی من به خاله ام رفتم. جفتمون زیادی کنجکاویم. خاله کیمیا به دنبال آهی که کشید ادامه داد:

- بعد از اینکه پدر بزرگش فوت کرد نیم بیشتر ثروتش به پسرم ارث رسید و این ثروت کلان پر و بال بیشتری بهش داد برای خوش گذرونی های کثیفش … 

خاله کیمیا که انگار از یادآوری کارای پسرش عذاب می کشید بغضشو به زحمت قورت داد و گفت:

- بگذریم … الان پسر من دیگه بیست و هشت سالشه و من اینقدر بهش افتخار می کنم که بدی هاش به چشمم نمی یاد. تحصیلاتش در حد کمال، تیپ و چهره اش مقبول و عالی … خلاصه که در نوبه خودش حرف نداره. مثل هر مادری الان فقط آرزوم اینه که سر و سامونش بدم ولی … ولی حیف که دیگه جرئت ندارم جلوش حرفی از ازدواجش بزنم یه بار که بهش گفتم اینقدر خندید که کبود شد. انگار براش جوک گفتم. بعدش هم خسرو کلی دعوام کرد. خسرو از جنس مونث بیزاره و دقیقاً این بلا رو سر پسرمون هم آورده. همیشه تو گوشش می خونه که فعلاً تا می تونه دنبال خوشی هاش باشه و اگه هم یه روزی خواست ازدواج کنه فقط برای بچه زن بگیره. همین حرفا رو بهش از بچگی زده که باعث شده داریوش همه چیز در نظرش مسخره و پوچ باشه. من نگران بچه امم. خیلی دلم می خواد کمکش کنم ولی هیچ کاری از دستم بر نمی یاد. هر بار که می بینم حسابی تیپ زده و داره از خونه می ره بیرون تنم می لرزه. می ترسم یکی از این دخترا و زنای خیابونی بچه مو جمع کنن. هرچند که دوستش مدام بهم اطمینان می ده که داریوش خودش حواسش هست ولی من بازم می ترسم. از خدامه توی همین تابستون دختر عموشو براش بگیرم و بفرستمش سر خونه زندگیش تا خیالم راحت بشه. خسرو هم دختر برادرشو خیلی دوست داره. می تونم بگم تنها دختریه که خسرو بهش علاقه داره. ولی خود داریوش زیر بار نمی ره.

وقتی خاله کیمیا سکوت کرد، خاله شیلا عین کسایی که قصد دارن واسطه خیر بشن پرسید:

- پسرت چی خونده؟

لبخندی زیبا صورت خاله رو روشن کرد و گفت:

- الهی قربونش برم، دندون پزشکی خونده.

حس کردم ضربان قلبم کند شد. دست سپیده رو فشردم. سپیده با خنده نگام کرد و در گوشم پچ پچ کرد:

- هر گردی که گردو نمی شه.

سوال دوم خاله شیلا دقیقاً سوال ذهن من بود:

- راستی نگفتی اسمش چیه کیمیا؟

خاله کیمیا چند لحظه کوتاه که در نظر من به اندازه یه قرن گذشت مکث کرد و سپس گفت:

- هم اسم همین هتل.

جریان خون تو رگام برعکس شد. سریع از جا پریدم و به سمت لباسام هجوم بردم.

مامان با تعجب گفت:

- چت شد یهو؟ اوقور بخیر کجا تشریف می برین؟

دلم نمی خواست حرف بزنم. فقط می خواستم از اتاق برم بیرون. ولی مجبور بودم توضیحی قانع کننده به مامان بدم تا اجازه خروجم رو صادر کنه. سعی کردم لبخند بزنم و گفتم:

- می خوام برم کافی شاپ هتل، آخه خوابم نمی یاد شاید اگه یه چیزی بخورم خوابم بگیره بتونم بخوابم.

- این وقت شب؟! لازم نکرده بگیر بخواب سر جات خوابت می بره.

خاله کیمیا با شرمندگی گفت:

- حرف زدنای من این بچه رو از هم از خواب باز کرد.

واقعاً دیگه نمی تونستم حرف بزنم اون یه جمله رو هم به زور گفته بودم، سپیده سریع به دادم رسید و گفت:

- نه خاله جون این چه حرفیه؟ ما از اول هم خوابمون نمی یومد.

بعدش خودشو برای مامان لوس کرد و گفتم:

- خاله جون بذارین بریم دیگه. قول می دیم پامونو از هتل بیرون نذاریم. فقط یه چیزی می خوریم و زود بر می گردیم.

مامان با اخم گفت:

- امان از دست شما دوتا … وای به حالتون اگه از هتل خارج بشین. فهمیدین؟

سپیده سریع گفت:

- چشم خاله.

بدون اینکه برای سپیده صبر کنم از در بیرون پریدم. دلم می خواست داد بزنم. خدایا! این چه مجازاتی بود؟! مگه من چه گناهی مرتکب شدم که باید عشقم یه آدم هرزه کثیف باشه؟ کسی که از جنس زن بیزاره! تقریباً داشتم تلو تلو می خوردم که سپیده زیر بازومو گرفت و بی حرف منو به سمت کافی شاپ کشید. اون وقت شب کافی شاپ خلوت بود و فقط یه زوج جوون مشغول حرف زدن و خورن نمی دونم چی بودن! سر اولین میز دم دستم نشستم و سرمو بین دستام فشار دادم. اشک آروم از گوشه چشمام چکید. سپیده دستامو از سرم جدا کرد و میون دستای گرمش فشرد و گفت:

- از کجا می دونی این داریوش همون داریوشه؟ چرا خودتو اذیت می کنی؟ بهت که گفتم هر گردی …

پریدم وسط حرفش و گفتم:

- این یه پازل بهم ریخته بود توی ذهن من که حالا کامل شده. همه شو چیدم کنار هم تا به این نتیجه رسیدم.

- یعنی چی؟ چه پازلی؟

اشکامو پاک کردم و گفتم:

- یادته برات تعریف کردم مامانم با دیدن تابلو حالش بد شد و بابا کلی توبیخم کرد تا بفهمه پسره کیه؟

- آره یادمه.

- من مطمئن بودم که مامان با دیدن اون چهره یاد یه کسی افتاده و چقدر دلم می خواست اون شخصی رو که اینقدر شبیه نقاشی من بوده رو ببینم.

- خب که چی؟

- دیدی وقتی مامان به خاله کیمیا گفت دوست دارم پسر دوستمو ببینم خاله کیمیا چی گفت؟

- نه یادم نیست.

- خاله کیمیا گفت فکر نکنم از دیدنش زیاد خوشحال بشی.

- خب؟!

- از اون طرف من مطمئنم مامانم با خسرو شوهر خاله کیمیا قبلاً ها یه صنمی داشته که خاله کیمیا اینقدر

می ترسید جلوی مامان از بدبختی هاش بگه.

- آره درسته منم یه شک هایی کردم.

- داریوشی که امشب دیدیم دندونپزشک بود حدوداً بیست و هشت ساله، پسر خاله کیمیا هم همین مشخصات رو داره.

سپیده که حسابی گیج و کنجکاو شده بود گفت:

- خب خب؟

- داریوش دقیقاً شکل پدرشه، اینو از حرف خاله کیمیا که به مامان گفت فهمیدم. مامان هم با دیدن تابلوی من یاد خسرو افتاد که حالش بد شد. فهمیدی؟! این داریوش همون داریوشه من مطمئنم.

اینبار نوبت سپیده بود که سرشو بین دستاش بگیره. نالید:

- خدای من!

- سپیده بدبخت شدم رفت. عشق اولم باید کی باشه؟ پسری که …

گریه جلوی ادامه حرفمو گرفت و به هق هق افتادم. سپیده سریع لیوانی آب برام آورد و گفت:

- این آبو بخور آروم باش. حالا که دنیا به آخر نرسیده عزیزم … خیلی زود فراموشش می کنی.

- فراموشش می کنم؟ چطوری؟ برام خیلی سخته سپید من یک ساله که خواب و خوراکم شده عشق واهی فکر نمی کردم یه روزی عشق واقعیم هم تبدیل بشه به یه عشق واهی.

سپیده بی حرف سرمو کشید تو بغلش و گذاشت حسابی خودمو تخلیه کنم. منم اینقدر زار زدم تا ذره ذره اون عشقو از قلبم خارج کردم.

پست دوم امشب … بده قر قشنگه رو 

________________

 

 

وقتی گریه ام تموم شد سپیده منو از خودش جدا کرد و گفت:

- حالا می خوای چی کار کنی؟

هنوز هق هق می کردم، فین فین کردم و گفتم:

- تو کار خدا موندم سپیده! چرا باید اینجوری می شد؟

- هر کاری یه حکمتی داره.

- امیدوارم دیگه نبینمش چون هر بار دیدنش برام تبدیل به عذاب می شه. ولی اگه هم دیدمش باید نسبت بهش سرد باشم اینقدر سرد که از من نا امید بشه. نمی خوام براش یه طعمه باشم. نمی خوام یه وسیله برای خوش گذرونیش باشم. نمی خوام از بچگی و سادگیم سو استفاده کنه.

سپیده انگشتای دستمو فشرد و گفت:

- درکت می کنم عزیزم درکت می کنم.

سرمو روی میز گذاشتم و سعی کردم به خودم مسلط بشم. سپیده گفت:

- فکر کنم آرمین همون دوستشه که خاله می گفت پسر خوبیه.

زمزمه وار گفتم:

- آره منم همین فکرو می کنم چون واقعاً پسر خوبی بود.

- اگه آروم شدی پاشو بریم توی اتاق. خاله نگران می شه.

سرمو از روی میز برداشتم و تازه چشمم به بستنی های روی میز افتاد. اصلاً نفهمیدم سپیده کی سفارش بستنی داده. بی توجه به اونا گفتم:

- موافقم فقط قبلش باید دست و صورتم رو بشورم که کسی نفهمه گریه کردم.

وقتی به اتاق برگشتیم تصمیم خودمو گرفته بودم. باید فراموشش می کردم به هر قیمتی که شده بود! حتی اگه احساسم می خواست جلومو بگیره باید با عقلم پسش می زدم. باید …

* * * * * *

صبح با صدای در از جا بلند شدم. ساعت هشت صبح بود و همه خواب بودن. پتو رو روی سرم کشیدم چون اصلاً نای اینکه از جا بلند بشم رو نداشتم. تازه نزدیک صبح خوابم برده بود، ولی کسی که پشت در بود دست بردار نبود. از اینکه فقط من بیدار شدم و خوابم اینقدر سبک بود لجم گرفت. ایشی گفتم و همونطور با لباس خواب و موهای پریشون از جا بلند شدم و در رو باز کردم. از دیدن داریوش پشت در جا خوردم و دست و پامو گم کردم! با یه سینی توی دستاش جلوم وایساده بود. یه کم خودمو عقب کشیدم و سعی کردم ریلکس باشم. گفتم:

- تو اینجا چی کار می کنی؟

نمی دونم داریوش از کی برای من شده بود تو! شاید از همون لحظه ای که با حرفای خاله کیمیا احترامش تو ذهنم از بین رفت. داریوش هم از صمیمیت من جا خورد و با خنده گفت:

- ببخشید رفتم واسه خودم و آرمین صبحانه گرفتم، گفتم شاید شما حال رفتن تا پایین رو نداشته باشید، برای شما هم گرفتم. 

سینی رو از دستش گرفتم و به سردی گفتم:

- لطفاً دیگه از این لطف ها به ما نکن. ما خودمون دست و پا داریم، می ریم می گیریم. در ضمن اگه هم حالش رو نداشتیم، زنگ می زنیم واسمون می یارن. و نکته بعدی که باید بدونی اینه که مامانم تو اتاقه! اصلاً دوست ندارم مزاحمتای تو برام دردسر درست کنه!

با مظلومیتی ساختگی گفت:

- ببخشید نمی دونستم ناراحت می شید.

- حالا که دیگه مزاحم خواب من شدی و بخشش من هم دردی رو دوا نمی کنه. شانس هم آوردی که مامانم خوابه! لطف کن برو و دیگه هم مزاحم نشو.

و در رو محکم به هم زدم. سپیده هم از خواب پرید و با عصبانیت گفت:

- وحشی چته؟ درو شکستی. 

بغض گلومو گرفته بود و بی رحمانه فشارش می داد. همانطور سینی به دست پشت در نشستم. سپیده با دیدن حال من طوری که دیگرانو بیدار نکنه پاورچین پاورچین کنارم اومد و گفت:

- چی شده؟ چرا این جوری شدی؟ این سینی چیه دستت؟ رفتی صبحونه گرفتی؟ 

بغضمو فرو دادم و گفتم:

- داریوش بود. رفته بود برامون صبحانه گرفته بود.

با تعجب گفت:

- داریوش؟! داریوش اینجا چه غلطی می کرد؟ اتاق ما رو از کجا بلد بود؟ 

- یادت نیست؟ دیشب شماره اتاق رو ازمون پرسید؟

سپیده که همه چیز دستگیرش شده بود به نرمی منو تو آغوشش کشید و گونه مو بوسید. نالیدم:

- سپیده چی کار کنم با دلم؟

- عادت می کنی عزیز دلم. خیلی زود عادت می کنی. 

بعد برای اینکه منو از اون حال و هوا خارج کنه گفت:

- ببینم چی آورده برامون آقا داریوش؟ این داریوش هر چی هم که بد باشه، چاپلوسیش خیلی خوبه. بده بخوریم. دم آقا داریوشو گرم.

خنده ام گفت و گفتم:

- مردشور تو رو ببرن که اگه حرف شکم بشه، دینتو هم می فروشی. من که دیگه هیچی!

 

________________

 

مامان و خاله رو هم بیدار کردیم و با هم صبحونه خوردیم. مجبورم شدم به دروغ بگم زود از خواب بیدار شده و خودم برای گرفتن صبحونه رفتم. بعد از خوردن صبحونه قرار شد به پارک آهوان برویم. خاله کیمیا از گوشی اتاق به پسرش که مطمئن بودم همون داریوشه زنگ زد و از اون خواست همراهمون بیاد. چشمامو بسته بودم و تند تند زیر لب دعا می کردم قبول نکنه. ولی از اونجایی که من شانس ندارم قبول کرد و قرار شد همه با هم برویم. هر کاری کردم لااقل خودم از زیر بار رفتن شونه خالی کنم نشد که نشد و مامان هیچ جوره قبول نکرد من تو هتل بمونم. وقتی تو لابی هتل به اونا برخورد کردیم نگاه مامان و خاله شیلا رو تعجبی به همراه ترس پر کرد و نگاه آرمین و داریوش پر از تعجب همراه با شادی شد. من و سپیده هم مجبور بودیم خودمونو متعجب نشون بدهیم. نمی خواستیم اونا بفهمن ما زودتر به این آشنایی پی بردیم. از همون لحظه داریوش منتظر یه فرصتی بود تا بیاد کنارم و باهام حرف بزنه. اما من همه سعیم رو یم کردم که از کنار مامان تکون نخورم، با این وجود یه لحظه که مامان حواسش پرت خاله کیمیا و حرفاش شد، داریوش موقعیت رو مناسب دید و اومد طرفم، سعی کردم رومو برگردونم تا از حرف زدن پشیمون بشه و راهشو بکشه بره، اما فایده ای نداشت چون خونسردانه گفت: 

- از بابت این اتفاق خیلی خیلی خوشحالم. باور کن یکی از دغدغه های فکری من این بود که بهونه دیدار بعدیمون چی می تونه باشه؟ شانس آوردم پیشنهاد مامان رو قبول کردم وگرنه یه فرصت طلایی رو از دست می دادم.

با اینکه از درون می لرزیدم ولی به سردی گفتم:

- بعکس شما من اصلاً هم خوشحال نیستم. خیلی هم ناراحت شدم چون اصلاً دوست ندارم صدای یه پسر چاپلوس مثل وز وز زنبور توی گوشم باشه. 

چشمای داریوش از حیرت گشاد شدن ولی قبل از اینکه فرصت کند حرفی بزنه سریع ازش فاصله گرفتم. سپیده با خنده کنارم اومد و گفت:

- وقتی داری با داریوش حرف می زنی چشمات عین بچه گربه های عصبانی می شه که پنجولاشون رو هم در آوردن و می خوان طرف مقابل رو تیکه پاره کنن.

لبخند تلخی زدم و گفتم:

- برعکس دلم که هنوز هم بی قرارشه.

سپیده طبق معمول با همدردی دستمو فشرد. تا شب چند جا برای گشت و گذار رفتیم، ولی به خاطر نگاه های خیره داریوش، اصلاً به من خوش نگذشت. داریوش می خواست هر طور شده علت بداخمی و بی احترامی های منو بفهمه ولی به نتیجه ای نرسید. چون من دیگه بهش فرصت حرف زدن ندادم و گذاشتم تو خماری بمونه. شب با خستگی خیلی زیاد به خواب رفتم.

* * * * * *

ظهر بود از خواب بیدار شدم که دیدم کسی توی اتاق نیست. از پنجره اتاق به بیرون سرک کشیدم. سپیده روی یکی از نیمکت های زیر پنجره اتاق نشسته بود. پنجره رو باز کردم و صداش کردم. متوجه من شد و گفت:

- ساعت خواب. رزا می دونی مثل خرسا خواب زمستونی می ری؟ 

خمیازه ای کشیدم و گفتم:

- مامان کو؟

- بچه لوس. تو چی کار به مامانت داری؟ بیا پایین پیش من.

- خیلی خوب اول می رم صبحونه م رو از رستوران هتل بگیرم بخورم، بعد میام.

- شکمو نیاز نیست به خودت زحمت بدی. ساعت دوازده ظهر صبحونه کجا بود دیگه؟ من برات گرفتم. توی یخچاله. کوفت کن و بیا.

- بی ادب. نوش جان که کردم، می یام پایین.

سریع پنجره رو بستم و به سمت یخچال رفتم. صبحونه کاملی که تو یخچال بود، باعث شد شاتهام دو برابر بشه. اول صبحونه مو خوردم، بعدش هم لباسامو عوض کردم. یه مانتوی تابستونه نخی سبز رنگ پوشیدم با شلوار جین سورمه ای، شال سبز سورمه ای رو هم روی سرم انداختم و یه دسته از موهای حناییمو کج ریختم روی پیشونیم. تنها آرایشم هم یه برق لب بود، البته فعلا! از اتاق خارج شدم و به محوطه رفتم. سپیده رو دیدم که پشت به من روی همون نیمکت نشسته. آروم بهش نزدیک شدم و محکم سر شونه اش زدم. یه دفعه از جا بلند شد و گفت:

- دیوونه ترسیدم.

- چیه فکر کردی آل اومده ببرتت؟ نترس آل هم تو رو نمی بره.

- عوض صبح به خیرته؟

کنارش روی نیمکت نشستم و گفتم:

- صبح به خیر عزیز دلم. یعنی دیگه ظهر بخیر.

خندید و گفت:

- صبح و ظهر تو هم به خیر. 

- حالا می تونم بپرسم مامان اینا کجان؟

- رفتن برای پیاده روی کنار ساحل. داریوش بردشون هر چند که وقتی دید ما قرار نیست بریم مثل توپی که بادش خالی بشه وا رفت.

آهی کشیدم و گفتم:

- نمی دونی چقدر بی تاب دیدنشم ولی این دیدنا بیشتر عاشقم می کنه. من دیگه نباید ببینمش.

با صدایی از پشت سر حرفم نیمه تموم موند:

- سلام خانما. صبحتون به خیر. مهمون نمی خواین؟

داریوش و آرمین بودند. آه از نهادم بر اومد. انگار قسمت نبود من اونو از ذهنم خارج کنم. خیلی خوش تیپ و ناز شده بودن هر دوتاشون. آرمین تک پوشی مشکی پوشیده بود که سر آستین ها و پایینش با نوار سفید دور دوزی شده بود، همراه با شلوار کتون مشکی. داریوش هم تی شرت مشکی ساده و تنگی پوشیده بود. سعی کردم مثل قبل سرد برخورد کنم. به خاطر همینم با اخم گفتم:

- علیک سلام. مهمون چرا چون حبیب خداس، ولی میمون نمی خوایم چون حیوون خداس!

آرمین که از حرف کاملاً بچه گونه من جا خورده بود گفت:

- دستتون درد نکنه حالا ما میمون و حیوون شدیم؟

خداییش خودم از حرف خودم خجالت کشیدم! عین بچه ها که هی به هم می گن ادا کار میمونه میمون جزو حیوونه آینه! سریع حرفمو اصلاح کردم و گفتم:

- دور از جون شما آرمین خان. شما حبیب خدایین. این حرفا چیه؟ بفرمایین بشینین. 

آرمین زد زیر خنده و به داریوش گفت:

- پس اون قسمت حرفشو با تو بود داریوش …

داریوش اخماشو حسابی تو هم کشید و با غیظ زل زد توی چشمام.

 

 

. آرمین به طرفداری از دوستش گفت:

- دلت می یاد رزا به داریوش بگی میمون؟ همچین یه کم از میمون خوش قیافه تر نمی زنه؟

یه دفعه فکری به ذهنم خطور کرد. با اینکه دلم نمیومد ولی مجبور بودم برای حفاظت از خودم اون کار رو بکنم. چشمکی به سپیده زدم که حرفی نزنه و گفتم:

- آرمین جون تو به این می گی خوش قیافه؟ واقعاً که بد سلیقه ای!

داریوش که دیگه نمی تونست ساکت بمونه با عصبانیت گفت:

- من چه هیزم تری به تو فروختم؟ هان؟ بگو تا خودمم بدونم!

یه جورایی حق داشت عصبانی بشه. احترام به بزرگتر و همه چیز رو فراموش کرده بودم و هر چی از دهنم در می اومد بهش می گفتم. با اینحال از رو نرفتم و ادامه دادم:

– هیچی من همینطوری از تو خوشم نمی یاد، ولی برای اینکه مفهوم خوشگلی رو بهتون بفهمونم، باید نامزدم رو بهتون معرفی کنم. 

هر دو با تعجب و هم زمان گفتند:

- نامزدت؟! 

- آره نامزد. چرا تعجب کردین؟ به من نمی یاد نامزد داشته باشم؟

آرمین با تته پته گفت:

- خوب … چرا … ولی ما فکر می کردیم که تو مجردی. آخه سنت واسه ازدواج خیلی کمه.

پشت چشمی نازک کردم و گفتم:

- خوب بله، ولی چون نامزدم منو خیلی دوست داره، دیگه نتونست صبر کنه تا من یه خورده بزرگ تر بشم. آخه می ترسید از دستش برم.

خوشبختانه سپیده متوجه منظورم شده بود و حرفی نمی زد. اما از قیافه اش مشخص بود که داره می ترکه از خنده! داریوش با لبخندی که سرشار از تمسخر بود گفت:

- واسه چی دروغ می گی؟! خانوم کوچولو فکر نکن با بچه طرفی. اگه محترمانه بگی نمی خوای ما دور و اطرافت باشیم فکر کنم بهتره. لازم نیست خالی ببندی.

- برام مهم نیست که تو چه فکری بکنی، ولی برای اینکه دماغت بسوزه و خیط بشی بهت ثابت می کنم. 

خودمم از حرکات بچگونه خودم عذاب می کشیدم، ولی چاره ای جز این نداشتم. داریوش با حرص گفت:

- مثلاً چطوری؟

عکسی رو که لحظه آخر رضا بهم داده بود، از توی کیفم در آوردم و گفتم:

- این عکس مال روز نامزدیمونه.

عکسو گرفتن و با تعجب به اون خیره شدن. فقط تو دلم دعا می کردم که از شباهت بین من و رضا به دروغم پی نبرن که خدا رو شکر متوجه نشدند و آرمین در حالی که هنوز هم رگه هایی از بهت تو صداش موج

می زد، گفت:

- خیلی به هم می یاین. امیدوارم خوشبخت بشید.

هم خنده ام گرفته بود و هم غصه داشت دیوونه ام می کرد. همه پل های پشت سرمو داشتم خراب

می کردم. قبل از اینکه بتونم جواب بدم، داریوش که هنوز هم شک داشت، گفت:

- پس چرا حلقه دستت نیست؟

سریع جوابی رو که تو آستینم آماده داشتمو تحویل دادم:

- چون من مدرسه می رم و یه سال دیگه از درسم مونده، خرید حلقه رو موکول کردیم به بعد از درس من.

حس می کردم صدای مردونه و دلنشین دایوش لحظه به لحظه تحلیل می ره. پرسید:

- می تونم بپرسم اسمش چیه؟

- هی هی آقا داریوش زیادی داری وارد جزئیات می شی!

اما داریوش دست بردار نبود و دوباره گفت:

- چشمای اونم مثل چشمای تو زمردیه! آره؟

اوه داشت لو می رفت! سعی کردم خونسرد باشم، قری به سر و گردنم دادم و گفتم:

- بله چشمای عشقم هم مثل خودمه.

از عمد روی کلمه عشق تکیه کردم که باور کنه قضیه جدیه. داریوش و آرمین با خداحافظی کوتاهی از ما دور شدن. سپیده بعد از اطمینان از دور شدن اونا، زد زیر خنده و گفت:

- حسابی حالش گرفته شد. حالا دیگه دور و بر تو نمی پلکه. خوب کاری کردی رزا.

با ناراحتی گفتم:

- با اینکه اصلاً دلم نمی خواست ولی مجبور بودم، یادت باشه به مامان و خاله ها هم ندا بدیم که تابلو بازی در نیارن.

- آره حتماً وگرنه آبرومون می ره.

یه کم دیگه با سپیده روی همون نیمکت نشستیم. هر دو سکوت کرده بودیم، من که افکارم حسابی دور و بر داریوش می چرخید، اما سپیده رو نمی دونم به چی فکر می کرد که اونطور غرق سکوت بود. نیم ساعتی گذشته بود که بالاخره مامان و خاله ها برگشتن. از جا بلند شدیم و به طرفشون رفتیم. قضیه رو یواش برای مامان توضیح دادم و ازش خواستم برای خاله شیلا و خاله کیمیا هم بگه. مامان با نگرانی گفت:

- مگه اتفاقی افتاده؟

نمی خواستم داریوش رو جلوی مامان خراب کنم. به همین دلیل گفتم:

- نه ولی کار از محکم کاری عیب نمی کنه. آخه نگاهاش یه جوریه!

- امان از دست تو و این بچه بازیات! باشه می گم، ولی تو هم حواست به کارای خودت باشه. می دونی که داریوش پسر قابل اعتمادی نیست.

از این حرف مامان حس کردم دلم شکست. چقدر دلم می خواست داریوش اینقدر خوب بود که مامان اصلاً از بابت او نگرانی به دلش راه نمی داد. ولی افسوس که داریوش با خراب کردن خودش همه آرزوهای منو هم خراب کرده بود.

 


صبح با غرغرای سپیده بیدار شدم و دیدم مثل دیروز جز سپیده کسی تو اتاق نیست. سپیده هم جلوی آینه همینطور که داشت موهاشو برس می کشید غر غر می کرد، یه کم کش و قوس به بدنم دادم و سر جام نشستم در همون حال گفتم:

- باز دوباره بقیه کجا در رفتن؟

یه دفعه چرخید به طرفم، برسی که تو دستش بود رو تو هوا تکون داد و با اخم گفت:

- تو وقت کردی یه خورده بخواب! همشون رفتن بازار مروارید. سپردن ما هم بریم پیششون.

ملافه ای که روم بود رو کنار زدم، پاهامو از تخت آویزون کردم و گفتم:

- اِ چرا تو نرفتی؟

برسی که تو دستش بود رو انداخت روی میز که صدای بدی به وجود آورد و گفت:

- برای اینکه سر کار خواب بودین. منم که باید همیشه مواظب تو باشم. اون از دیروز، اینم از امروز. 

رفتم طرفش و علی رغم دست و پا زدناش، محکم بغلش کردم وگفتم:

- می دونم که تو بهترینی. اونا بی وفان که مارو ول می کنن و می رن به امون خدا.

سپیده همونطور با اخم یه تیکه موهاشو که در اثر تقلا افتاده بود تو صورتش پس زد و گفت:

- خب بسه نمی خواد خرم کنی. بذار یه خبر بد بهت بدم تا همه حرص خوردنام از دست تو جبران بشه.

دستام شل زدن و گفتم:

- چی شده؟

ازم فاصله گرفت، نشست لب تخت و گفت:

- داریوش هم خواب بوده، آرمین براش منتظر مونده که بیدار بشه با هم برن.

بازم داریوش! بازم داریوش! اه! بی توجه به منظور سپیده با قیافه در هم گفتم:

- خوب به ما چه؟

سپیده با موذماری گفت:

- نیم ساعت پیش آرمین اومد و گفت که داریوشو بیدار می کنه و منتظر ما توی لابی هتل می مونن که با هم بریم. 

وای خدای من!!! دو دستی زدم تو سرم و گفتم:

- وای خدا! بازم باید با اینا بریم بیرون؟! هر روز هر روزمون داره زهرمارمون میشه! خدایا چه گناهی به درگاهت مرتکب شدم که اینجوری مجازاتم می کنی آخه؟

سپیده که یادش رفته بود می خواسته حرص منو در بیاره دلسوزانه گفت:

- تو محلش نذار. طبق معمول سرد باهاش برخورد کن. بعدش هم بعد از دروغی که گفتی فکر نکنم دیگه با تو کاری داشته باشه.

راه افتادم سمت دستشویی و گفتم:

- امیدوارم همینطور باشه که تو می گی. آخه تصور کن من دارم با خودم کلنجار می رم که مهر اونو از دلم بیرون کنم اونوقت اون مدام دور و بر من می پلکه. مگه اراده من از فولاد آب دیده اس؟ یه جایی کم می یارم…

یه دفعه وسط راه ایستادم و گفتم:

- سپیـــــــده می شه نریم؟

سپیده کله شو خاروند و گفت:

- من نگران مامان اینام! خاله ناراحت می شه. مامانتو که می شناسی.

- خب یه دروغی می گیم دیگه.

هلم داد سمت دستشویی و گفت:

- تا منو و تو بخوایم فکر کنیم و یه دلیل پیدا کنیم ظهر شده. پاشو بریم اینقدر هم الکی نگران نباش. انشالله که مشکلی پیش نمی یاد.

رفتم تو دستشویی و دیگه چیزی نگفتم. چاره ای نبود! صبحونه یه لقمه هم نتونستم بخورم چون اشتهامو از دست داده بودم. سرسری یک مانتوی نخی صورتی کثیف که آستینای تقریبا سه ربعی داشت پوشیدم با سلوار جین سفید و روسری ساتن سفید صورتی. موهامو هم کامل از پشت بستم. وقتی آماده شدم با سپیده از اتاق خارج شدیم. طبق قولی که آرمین داده بود، هر دو نفرشون توی لابی منتظر نشسته بودند. داریوش پای چپشو روی پای راستش انداخته بود و تو یکی از دستاش یه مجله خارجی و تو دست دیگه اش فنجونی سفید رنگ قرار داشت. تک پوش قهوه ای رنگی پوشیده بود با شلوار کتون کرم رنگ. خیلی جذاب شده بود. با این ژستی که گرفته بود دخترای غریبه هم براش پر پر می زدن چه برسه به من که یکسال بود دل به چشاش باخته بودم. دستمو مشت کردم و زیر لب غریدم:

- لعنت به تو!

آرمین هم روی کاناپه لم داده بود. با دیدن ما هر دو از جا بلند شدن. دارریوش با چشمای مخمورش سر تا پامو از بالا به پایین یه بار نگاه کردم و یه تای ابروشو انداخت بالا. سپیده تو سلام کردن پیشی گرفت و بهشون سلام کرد و دست داد. منم بالاخره دست از زیر چشمی دید زدن داریوش برداشتم، آب دهنمو قورت دادم و خواستم سلام کنم که داریوش دستشو به سمتم دراز کرد و سلام کرد. نمی تونستم این پسر رو درک کنم! یه بار نگاهش اینقدر مظلوم و دوست داشتنی می شد که دوست داشتم جونمو فداش کنم و یه بار دیگه اینقدر کثیف نگات می کرد که از خودت بدت می اومد. اون لحظه جز دسته اول بود، قبل از اینکه شل بشم و دستشو بگیرم اخم کردم و گفتم: 

- معذرت می خوام. من با غریبه ها دست نمی دم. نامزدم غدقن کرده.

لبخند پر تمسخری لباشو کج کرد و خیلی خونسردانه دستشو کشید عقب و گفت:

- می تونم بپرسم چرا؟

- به خاطر اینکه ممکنه بیماری پوستی داشته باشید و از قضا واگیر دار هم باشه. علاوه بر اون شاید قصد و غرضی داشته باشی، من که از درونت خبر ندارم.

سپیده و آرمین ریز ریز خندیدن.

 

پست دوم امشب … 

________________

 

 

قبل از اینکه وقت کنه یه تیکه بهم بندازه که هم نونم بشه هم آبم بشه برای اینکه لجشو بیشتر در بیارم، دستمو به سمت آرمین دراز کردم و گفتم:

- صبح به خیر آرمین. 

آرمین هم لبخندی زد و به گرمی دستمو فشرد و جواب صبح به خیرمو داد. داریوش از بچه بازیهای من هم خنده اش گرفته بود و هم کفرش در اومده بود. پرسید:

- از کی تا حالا با دوست من فامیل شدی؟

دوست نداشتم بیشتر از این اذیتش کنم. ولی این راهی بود که قدم اولشو رفته بودم، باید بقیه شو هم می رفتم. نمی خواستم تحت هیچ شرایطی با احساسم بازی کنه. به خاطر همین با تمسخر گفتم:

- با آرمین فامیل نیستم، ولی ازش مطمئنم. چون می دونم که با هر کس و ناکسی دست نمی ده. در ضمن

می دونم که پسر بی شیله پیله و نجیبیه. هدف پلید نداره!

آرمین هم از شیطنت من خنده اش گرفته بود. گفت:

- مرسی رزا. نظر لطفته.

داریوش چنان نگام کرد که از ترس یه لحظه لرزیدم و سریع برای اینکه در برم گفتم:

- بهتره بریم. داره دیر می شه.

هنوز حرفم تموم نشده بود داریوش یه قدم بهم نزدیک شد و گفت:

- تو چته؟!! چهع پدر کشتگی با من داری؟!! اون شب که خوب می گفتی و می خندید، از اینکه همراهیتون کنیم هم هیچ مشکلی نداشتی؟! بعدش یهو چت شد؟ خواب نما شدی؟ دو کلمه ازت تعریف کردم خودتو گم کردی؟ فکر کردی کی هستی؟ امثال تو ، تو دست و بال من ریخته! تو توشون گمی! ببین بچه، سعی نکن با این حرفای مسخره ت منو عصبی کنی، چون بد می بینی! برو دعا کن داریوش هیچ وقت عصبی نشه!

اون لحظه واقعاً لال شده بودم، اما با غیظ چشم از چشمای آبی تیره اش بر نمی داشتم. آرمین یه قدم اومد طرفش و گفت:

- اِ داریوش چته؟

خواست بازوی داریوش رو بگیره که داریوش با حرص دستشو کشید از دست آرمین بیرون و راه افتاد سمت در. سپیده هم کنار من وایساد و زیر لب زمزمه کرد:

- یا امام زمون! چه طوفانی به پا کرد!

دندونامو روی هم فشار دادم و گفتم:

- دلم می خواست بزنم تو صورتش!

سپیده دستمو کشید و گفت: 

- ولش کن فعلاً! یه امروز رو دیگه نمی شه دم پرش بری. خیلی خشن و خطرناک شده! منم ازش ترسیدم. 

دیگه هیچی نگفتم اما از خشم قفسه سینه ام بالا و پایین می رفتم و منتظر یه فرصت بودم تا بدجور نیشش بزنم. غلط کرد با من بد حرف زد! نکبت! ناچاراً دنبلشون راه افتادیم و یه لحظه صدای آرمین رو شنیدم که داشت به داریوش می گفت: 

- داریوش چرا عصبانی می شی؟ نمی بینی حرفاش چقدر ساده است؟ از تو بعیده! اون ده سال ازت کوچیک تره!

داریوش هیچ حوابی نداد ولی از محکم قدم بردانش مشخص بود که هنوزم داره حرص می خوره. 

سرعت قدماشون رو بیشتر کردن و مستقیم رفتن سمت پارکینگ. من و سپیده آرومی از پشت سرشون می رفتیم. اومدم به سپیده بگم بیاد بیخیال داریوش اینا بشیم و با تاکسی بریم، اما هنوز حرف از دهنم در نیومده بود که نگام اونطرف ثابت شد. داریوش و آرمین رسیدن به ماشین داریوش ولی قبل از اینکه سوار ماشین بشن دوتا دختر فوق العاده جلف با آرایش های زننده مستقیم رفتن به سمتشون. دست سپیده رو که حواسش نبود و داشت راه خودش رو می رفت کشیدم و گفتم:

- وایسا اینجا. می خوام فیلم ببینم.

- وا! چه فیلمی یهو این وسط؟

با چشمام به اون سمت اشاره کردم. سپیده هم با دیدن اونا که دیگه به داریوش و آرمین رسیده بودن، کنار من ایستاد و با کنجکاوی نگاشون کرد. یکی از دخترا جلوی داریوش وایساد و به زبون انگلیسی گفت:

- سلام آقا.

داریوش نیم نگاهی به اونا انداخت و بدون اینکه جواب بده در ماشین رو باز کرد و یه پاشو گذاشت بالا. دختر به سرعت دوباره گفت:

- آقا عذر می خوام. می تونم بپرسم شما از کدوم کشور اومدید؟ 

داریوش بی توجه بهش سوار شد و در سمت خودشو بست، آرمین ولی داشت گردن می کشید و دنبال ما می گشت. ما جامون خوب بود، پشت یه پاترول قایم شده بودیم، هم می دیدمشون هم صداشون رو می شنیدم، اما اونا متوجه ما نبودن. دختره که دست بردار داریوش نبود، وقتی دید داریوش جوابشو نمی ده، در حالی که سعی می کرد یه کم ناز و عشوه صداشو بیشتر کنه گفت:

- اصلاً می تونید انگلیسی صحبت کنید؟

بعدم چرخید سمت آرمین و با مسخرگی به فارسی گفت:

- آقا این توریستتون کره؟.

داریوش قبل از اینکه اجازه بده آرمین حرفی بزنه، سریع پیاده شد، رخ به رخ دختره وایساد و با ترشرویی گفت:

- برو خانم ولم کن. حوصله داریا! من ایرانیم، ولی مطمئنم تو ایرانی نیستی. چون اگه بودی خودتو شبیه دلقکا نمی کردی.

چشام گرد شد! اولاً که داریوشو چه به این حرفا؟ دوماً دیگه دلقک که ایرانی و خارجی نداره. دلقک همه جا هست. اینم زده به سرشا. ولی واقعاً از کوره در رفتم. اون موقعیتی که می خواستم به دستم اومده بود. الان میتونستم نیشمو خیلی راحت تو تن داریوش فرو کنم و کیفشو ببرم. قبل از اینکه سپیده بتونه جلومو بگیره پریدم از پشت ماشین بیرون، نگاه داریوش و آرمین چرخید به سمتم. رفتم جلوشون، کنار دختره ایستادم و با جسارت و یه کم هم بی حیایی گفتم:

- هی! چه خبرته؟ دلت از جای دیگه پره، چرا سر اینا خالی می کنی؟ فکر می کنی نمی دونم که تموم دوستات از همین مدلن؟ حالا واسه من زاهد شدی؟ تو حق نداری به دخترا توهین کنی. حالا هر چی که می خوان باشن، باشن. پسره هرزه!

دخترا که اوضاع رو اونطوری دیدند، فلنگو بستن. ولی داریوش جلوم وایساد، خون از چشماش می بارید و رنگش از همیشه تیره تر شده بود! اصلاً نفهمیدم چی شد فقط یهو به خودم اومدم دیدم صورتم داره می سوزه! به دنبالش هم صدای فریادشو شنیدم: 

- خفه شو، بسه دیگه!

 

 

پست سوم و پست آخر امشب …

نقد یادتون نره … نقد چی؟!! چی؟!!!! یادتون! نره!!!!!! من منتظرماااااا … مرسی …

شبتون نایس …

________________

 

حس کردم ضربان قلبم متوقف شده. تا حالا کسی به من تو نگفته بود چه برسه به اینکه به من سیلی بزنه!!! زمان از حرکت وایساده بود، هیچ کس نه حرف می زد نه تکون می خورد. نگاه داریوش رنگ عوض کرده بود، دیگه از خضم کدر نبود، حالا می شد یه چیزی شبیه شرم رو تو نگاش دید. پشیمونی! نذاشتم زمان از دست بره، از عصبانیت گر گرفته بودم، بدون لحظه ای درنگ، دستمو بالا بردم و با تمام قدرت روی صورتش فرود آوردم و گفتم:

- خودت خفه شو بی شرف! 

جای انگشتام روی صورتش باقی موند. دستشو روی صورتش گذاشت و فقط نگام کرد. از حق نگذریم سیلی که خوردم حقم بود. تا من باشم با بزرگترم اینطور صحبت نکنم. نگاش تا عمق وجودمو سوزاند! چقدر دلم می خواست زار زار گریه کنم. دلم داشت می ترکید. من داریوشو می خواستم ولی داریوش پاکو. خدایا حق من از این زندگی همین بود؟ جای سیلی اش روی صورتم گز گز می کرد. ولی خودمم می دونستم قدرت سیلی من از اون بیشتر بود. سیلی داریوش بیشتر شبیه نوازش محکم بود. اولین کسی که تونست حرف بزنه آرمین بود که با خشم گفت:

- داریوش تو چه مرگت شده؟ دست روی یه دختر بلند می کنی؟ حقت بود. باید بدتر از اینا رو

می خوردی. 

بعدش بدون اینکه نگاهی به داریوش بکنه اومد طرف من و با نگرانی گفت:

- خوبی رزا؟! بذار ببینم صورتتو … آخ آخ! چی شده!

سپیده هم بالاخره از شوک بیرون اومد، بغضی که می دونستم از ترس به گلوش چنگ انداخته شکست و در حالی که گلوله گلوله اشک می ریخت به طرفم اومد و گفت:

- رزا …

دستای یه کرده شو گرفتم و سعی کردم لبخند بزنم:

- نترس بابا! چیزی نشده که! گریه نکن سپید … 

با بغض و غیظ نگاهی به داریوش که هنوز دستش روی صورتش بود و به زمین خیره موند کرد و داد کشید:

- احمق ببین چی کار کردی!

داریوش یه لحظه سرشو اورد بالا، چشماش … وای خدایا چشماش! لبالب پر از غم بودن، تا حدی که سپیده هم حس کرد و بیخیال داد و هوار کردن سر اون شد. دستشو جلو آورد، کشید روی گونه ام و گفت:

- رزا حالا جواب خاله رو چی بدیم؟ جاش روی صورتت مونده. 

آرمین گفت:

- اگه یه کم یخ پیدا کنیم، می شه جاشو کم رنگ کرد. رزا من از طرف داریوش از تو عذر می خوام. این دیوونه تا حالا همچین کاری نکرده بود. من شرمنده توام.

دلم داشت می ترکید، اما سعی کردم بخندم و جوری حال و هوای اون دو نفر رو که حسابی شرمنده و نگران بودن عوض کنم. گفتم:

- مهم نیست. بدتر شو خورد. حالا باید نگران خاله کیمیا باشین که وقتی جای انگشتای منو روی صورت شازده پسرش می بینه، چه حالی می شه.

اما تو دلم داشتم خون گریه می کردم. خر بودم! خر شده بودم، هر چقدر هم که به خودم می گفتم داریوش عوضی کثافت هرزه احمق بی شعوره نکبته! باز دلم راضی نمی شد. دلم داریوش می خواست. دلم نگاه آبیشو می خواست. منو زده بود، اما هنوزم دلم کشته مرده اش بود! خدایا این حس چه جوری اینقدر عمیق و ریشه دار شده بود که دست از سرم بر نمی داشت؟ الهی بمیرم رد انگشتام چه بد روی صورت سفیدش افتاده بود. الهی دستم بشکنه. سپیده بدون توجه به حرفای من، در حالی که روی صحبتش با آرمین بود گفت:

- حالا یخ از کجا پیدا کنیم؟ بهتره بریم از مسئول هتل بگیریم.

من زودتر از آرمین جواب دادم:

- بهتره برگردیم توی اتاق. چون پوست خودمو می شناسم. به این زودیا رنگش بر نمی گرده. مطمئناً اگه مامان و خاله کیمیا منو اینطوری ببینن بد می شه.

آرمین گفت:

- راست می گه رزا! بهتره از این جریان خونواده ها بویی نبرن. باعث کدورت می شه. 

سپیده که گریه اش بند اومده بود، شونه ای بالا انداخت و گفت:

- باشه، پس ما بر می گردیم تو اتاقمون.

آرمین سرشو تکون داد و گفت:

- باشه منم تا اتاقتون همراهتون می یام.

نگاهم هنوزم دنبال داریوش می دوید، داشت عقب عقب می رفت، اینقدر رفت تا رسید به جدول پشت پاش. حس نداشت انگار چون نشست و سرشو گرفت بین دستاش، بی اراده با نگرانی گفتم:

- نه لازم نیست. ما خودمون می ریم شما بهتره پیش داریوش بمونین.

آرمین برگشت و به داریوش نگاه کرد که نگاهش گیج و منگ به نقطه ای خیره شده بود و معلوم بود حواسش اصلاً تو این دنیا نیست. آهی کشید دوباره چرخید طرف ما و گفت:

- هر طور راحتین. زیاد اصرار نمی کنم فقط مواظب باشین.

بعد از خداحافظی با آرمین، همراه سپیده به اتاق برگشتیم. تموم طول مسیر سپیده فحش به داریوش می داد و آبا و اجدادشو به هم پیوند می زد، به خصوص عمه شو مورد عنایت قرار داد. اما من، حالم خراب تر از خراب بود. رسماً دیوونه شده بود! این چه حس عذاب آوری بود دیگه؟!! قبلاض اگه ازم می پرسیدن یکی بزنه تو گوشت چی کارش می کنه، می دونستم که جوابم اصلاض چیز خوبی نیست. من الان باید از داریوش بیزار می شدم، اما چرا نشده بودم؟ چرا هنوزم قلبم از یاداوری نگاه پر از شرمندگیش بیتابی می کرد؟ چرا دوست داشتم خودمو گول بزنم و بگم داریوش حسش نسبت به من با بقیه دخترا فرق داره؟ چرا این گول زدن رو دوست داشتم؟ اینقدر تو فکر فرو رفته بودم که نفهمیدم کی به اتاقمون رسیدیم و رفتیم تو …

 


همین که وارد اتاق شدیم، تلفن زنگ خورد. چون من به گوشی نزدیک تر بودم برداش داشتم:

- بله؟

صدای متعجب مامان تو گوشی پیچید:

- رزا! شما هنوز توی هتلین؟!!

سرمو به دست آزادم گرفتم و یه وری افتادم روی تخت. همینو کم داشتم. حالا به مامان چی می گفتم؟ خدا دروغو ازمون نگیره! زود تند سریع تو ذهنم یه دروغ دست و پا کردم و گفتم:

- مامان ما تا اونجا اومدیم، ولی مجبور شدیم برگردیم هتل. 

مامان با تعجب در حالی که می دونستم چشماشم گرد شده گفت:

- برای چی؟ زده به سرتون؟ راه قرض داشتین تا اینجا اومدین و برگشتین؟!

جرقه بعدی تو ذهنم زده شد و با خوشحالی از اینکه یه دروغ خوب دیگه به ذهنم رسیده گفتم:

- مامان فکر می کنم که غذای دیشب مسموم بوده، چون سپیده بد جوری دل پیچه گرفته بود. برای همین مجبور شدیم برگردیم.

صدای مامان صد و هشتاد درجه تغییر کرد و گفت:

- وای خدا مرگم بده! حالا حالش چطوره؟ من الان می یام ببرمش دکتر.

داشت گندش در میومد، سپیده هم جلوی نشسته بود روی تخت و داشت با چشمای گرد شده اش نگام می کرد و خط و نشون می کشید. سریع نیم خیز شدم سر جام و در حالی که با همون دست آزادم می کوبیدم توی سرم گفتم:

- نه نه لازم نیست! الآن خیلی بهتره. از هتل قرص گرفتم دادم بهش، بهتر شد.

- چیو چیو لازم نیست؟ مسمویت که شوخی بردار نیست! ما الان بر می گردیم. 

وای داشتم بدبخت می شدم! سریع گفتم: 

- مامان اصلاً گوشی رو می دم بهش با خودش حرف بزن ببین چیزیش نیست! یه دل درد ساده بود دیگه … 

بعدم نذاشتم مامان هیچی بگه گوشی رو پرت کردم سمت سپیده تا خودش ادامه خاکی که تو سرمون شده بود رو جمع و جور کنه. در همون حالت پچ پچ وار گفتم:

- حواستو جمع کن سوتی ندی! یعنی رو به موت شده بودی!

سپیده با اخم همونطور آروم گفت:

- دیوار کوتاه تر از من پیدا نکردی؟

کف دستمو آروم زدم به گونه ام و گفتم:

- قربون تو برم. همین یک دفعه. خودت که دیدی چه اوضاعی شد.

سپیده با ناز و عشوه ولی به همراهی اخم، گوشی رو از من گرفت و در حالی که سعی می کرد صداش خیلی هم سرحال نباشه، با مامان و بعدش هم با خاله حرف زد. وقتی خیالم راحت شد که همه چی امن و امانه، رفتم سر یخچال، یه لیوان آب سخ خوردم و برگشتم ولو شدم روی کاناپه پایین تخت خوابا. رفته بودم تو فکر اتفاقی که افتاده بود. چقدر از دست داریوش ناراحت بودم، هم از دست خودم دلخور بودم و هم اون. من نباید اینقدر بد با اون حرف می زدم، ولی اونم حق نداشت دست روی من بلند کنه! و باز من حق نداشتم جواب سیلیشو بدم. حس بدی داشتم، یه گندی زده بودم که دیگه هیچ رقمه نمی شد جمع و جورش کرد. مرده شور منو ببرن که نمی تونستم بین عقل و احساسم کامل پیرو یکیشون باشم! همیشه این مشکلو داشتم. یه روز اینوری می شدم، شب می خوابیدم صبح بیدار می شدم اونوری می شدم! با احساس دستای سپیده دور شونه ام فهمیدم تلفنش تموم شده و اومده کنارم، همین که کنار خودم حسش کردم، همه ناراحتیم تبدیل به یه بغض شد و ترکید. سپیده بدون اینکه حرفی بزنه منو از جا بلند کرد و کشید توی بغلش، منم از خدا خواسته تو بغل سپیده یک دل سیر زار زدم. 

ظهر که مامان اینا برگشتن من و سپیده روی تختا ولو بودیم و خودمونو زده بودیم به خواب. اصلاً حوصله حرف زدن نداشتیم. نیم ساعتی گذاشتنمون به حال خودمون ولی خاله شیلا طقت نیاورد و اخر هم سپیده رو با نوازشاش مجبور به نشستن کرد. وقتی سپیده باهاشون حرفت زد و خیالشون راحت شد که مشکلی نیست دست از سرش برداشتن. ظهر وقت ناهار که شد از ترس اینکه مبادا داریوش رو توی رستوران هتل ببینیم قید بیرون رفتن رو زدم و با سپیده ناهارمون رو توی اتاق خوردیم. بعدم دوباره همونجا روی تخت خوابا ولو شدیم، سپیده آهی کشید و گفت:

- چه مسافرت کوفتی شده! همه ش تو اتاقیم، وقتی هم یم ریم بیرون از ترس این داریوش تو همه ش چسبیدی به من زهرمارمون می شه. 

پوزخندی زدم و گفتم:

- اگه بابا بود خیلی خوب می شد!

- مثلاً بابات چی کار می کرد؟!

- هیچی ! جور تو رو می کشید، منم می چسبیدم بهش. بعد دیگه داریوش جرئت نمی کرد سمت من بیاد.

سپیده نشست سر جاش و با ناراحتی گفت:

- تو خیلی ترسویی رزا! مگه چی کارت می کتونه بکنه؟ من گفتم ازش دوری کن، نگفتم که می یاد می کشتت. اون فقط می خواست با تو دوست بشه که خوب نشد! دیگه نیازی به فرار کردن نداره.

منم نشستم و با غیظ گفتم:

- اِ انگار یادت رفته زد تو صورتم؟

- مگه خودت یادت رفته پا روی دمش گذاشتی؟ اگه اون لحظه لال می شدی می مردی؟ حتما لازم بود بری جلو قلدر بازی در بیاری؟ خوب به تو چه که اون به اون دخترا چی گفت؟ اصلا مگه تو دوس دخترای داریوشو دیدی فکر می کنی همه شون سبک اون دختران؟ شاید با دخترای سر و سنگین دوست می شه و دوستی هاش هم یه دوستی ساده است! مامان ها همیشه عادت دارن پیاز داغ یه چیزیه زیاد می کنن! مگه مامانای خودمون اینجوری نیستن؟!

آهی کشیدم و گفتم:

- نمی دونم! دیگه عقلم به جایی قد نمی ده …

پست دوم …

خدا از این داریوشا نصیب ما هم بکنه! همه با هم … الهی آمیـــــــــــــــــــن!

راسی لایک که دیگه نداریم ولی اون +1 گوشه صفحه رو بترکونید

_________________

 

 

سپیده بی توجه به حرف من خم شد، اسکیت هایی که تازه خریده بودیم و هنوز داخل جعبه بود رو کشید بیرون و گفت:

- پاشو و ثابت کن که ترسو نیستی. پاشو اسکیتامون رو بپوشیم بریم تو محوطه بازی …

خودمو دوباره انداختم روی تخت و گفتم:

- بیخیال سپید، حوصله ندارم.

- بیخود کردی! پا می شی با هم می ریم اسکیت بازی. نمی شه که همه اش تو هتل باشیم و بپوسیم.

می دونستم هیچ جوره حریف سپیده نمی شم، نشستم و گفتم:

- مامانا نمی خوان بیان؟

- لابد بعد زا ناهار رفتن کافی شاپ و مشغول گپ زدن شدن، همه حرفایی که تو این سی سال جدایی نزدن رو می خوان تو همین چند روزه بزنن!

- بترکن! 

سپیده خندید و گفت:

- به مامانتم دری وری می گی؟! بجنب حاضر شو بریم …

با نق نق از جا بلند شدم و سمت کمد لباسا رفتم …

***

اسکیت باز حرفه ای نبودیم اما در حد معمولی و نرمال می تونستیم بازی کنیم و زمین نخوریم. اما سپیده گیر داده بود اون لحظه یم خواست حتما با اسکیت رقص پا بره و از حرکاتش نمی دونستم نگران باشم یا بخندم! به جای بازی کردن تقریباً داشت قر می داد. همینطور که راه خودمو می رفتم سرمو چرخونده بودم سمت سپیده و به ادا اطواراش می خندیدم. یه دفعه دیدم سپیده با داد به جلوم اشاره کرد و گفت:

- رزا مواظب باش!

سریع چرخیدم، خیلی دیر شده بود! یه نفر صاف جلوم بود و اینقدر نزدیکش شده بودم که نشد چهره ش رو ببینم. یارو دستاشو انداخت دور کمرم که نگهم داره. محکم خوردم بهش و به خاطر زیاد بودن سرعتم هر دو تعادلمون رو از دست دادیم. اون افتاد روی زمین و من افتادم روش! نفسی که تو سینه ام حبس شده بود رو بیرون دادم، شالمو چون محکم دور گردنم گره زده بود که موقع بازی نیفته هنوز روی سرم بود فقط چتری هام ریخته بودن توی صورتم و نمی تونستم درست ببینم. چتری هامو با یه دست کنار زدم و چشمم تو یه جفت چشم آبی قفل شد. دستاشو هنوزم دور کمرم بودن و نگاش خیره به نگام! با صدای سوت چند نفری که توی محوطه بودن و غش غش خنده شون یهو به خودم اومدم، سریع دستامو بردم سمت کمرم و دستاش داریوشو از دور کمرم باز کردم، تو اون لحظه به این فکر کردم که چقدر دستاش داغن! اومدم از جا بلند بشم که چون هول شده بودم باز سر خوردم و اینبار کنار داریوش افتادم، داریوش نشست روی پاهاش و آروم گفت:

- مواظب باش! بذار کمکت کنم …

دستشو اورد به سمتم، با غیظ دستشو پس زدم. اون لحظه فقط به فکر این بودم که ازش دور بشم. قلبم بدجور داشت توی سینه بی قراری می کرد. به خصوص که هم نگاهش هم لحن حرف زدنش عوض شده بود. یه بار دیگه تلاش کردم و اینبار موفق شدم بلند بشم، باید یه چیزی هم می گفتم بعد می رفتم، پس گفتم:

- مگه کوری؟ جلوی پاتو نگاه کن!

رنگ نگاهش عوض شد، پوزخندی نشست کنار لبش، دستی روی شلوار جین رنگ روشنش کشید، بلند شد و گفت:

- حالا یه چیزی هم بدهکار شدیم؟ جنابعالی حواستون به دختر خاله تون بود و منو ندیدین.

باز زبونمو پیدا کردم و با شیطنت گفتم:

- اگه حواسم به سپید جون هم نبود، تو رو نمی دیدم. چون پیش چشمم خیلی ریزی.

بر خلاف تصورم، این بار عصبانی نشد و فقط نگاهم کرد. یه نگاه عاقل اندر سفیهانه، گفتم:

- چیه کم آوردی؟

- من جلوی هیچکس کم نمی یارم.

- پس چرا حرف نمی زنی؟

- این حرفای پر از توهینت رو باید بذارم به پای سن و سالت. نمی خوام دوباره از کوره در برم و حرکت ناشایستی بکنم که بعد مجبور بشم سرگردون خیابونا بشم و خودمو سرزنش بکنم.

بعد از این حرف مقابل چشمای بهت زده من پوزخندی هم چاشنی حرفاش کرد و با قدمای آروم از کنارم گذشت و دور شد. دستاشو فرو کرده بود توی جیب شلوارش و سرشو هم انداخته بود زیر … اینقدر به رفتنش خیرهمونده که توی پیچ از دیدم خارج شد. دوباره دلم تو سینه داشت می لرزید. صدای سپیده منو به خودم اورد و تازه یادم اومد سپیده هم اینجا بوده و حرفای ما رو شنیده:

- منظورش چی بود؟

بغضی که داشت حنجره م رو زخم می کرد رو فرو دادم و گفتم:

- نمی دونم. 

سپیده بدون اینکه دیگه چیزی بگه دستشو انداخت دور شونه م. دوتایی نشستیم روی نیمکتی که همون دور و بر بود. نگاه بعضی ها بهمون هنوزم پر از شیطنت و خنده بود. بی حوصله گفتم:

- سپیده بریم تو اتاق …

سپیده هم سرشو تکون داد. خدا رو شکر که درکش بالا بود و می دونست من توی چه برزخی افتادم و دست و پا می زنم. همین که رفتیم توی اتاق اتفادم روی تختم و ملافه رو تا روی سرم کشیدم بالا. حوصله هیچ کس و هیچی رو نداشتم. تازه سر شب بود اما من می خواستم بخوابم. هر چند که خوابم به چشمم نمی یومد و مدام به جمله داریوش فکر می کردم. حرفش به دلم نشسته بود و چون به این جمله که می گفت « هر آنچه از دل برآید لاجرم بر دل نشیند» اعتقاد داشتم پیش خودم فکر می کردم که یعنی حرفش از ته دل بوده و واقعاً از کاری که کرده ناراحت و کلافه شده و سر به خیابون گذاشته؟ مامان هر چی اصرار کرد که برای شام برم رستوران قبول نکردم و خستگی اسکیت بازی رو بهونه کردم. بهم مشکوک شده بود شدید، اینو از نگاهاش می فهمیدم. اما الان اصلا جو رو برای نصحیت و پرس و جو مناسب نمی دید. پس هیچی نگفت و دست از سرم برداشت. تا صبح توی تخت خواب این دنده اون دنده می شدم. وقتی خوب فکر می کردم می دیدم زیاد هم از سیلی داریوش ناراحت نشدم. دستمو روی گونه ام گذاشتم و زمزمه کردم: «هر چه از دوست رسد نکوست».

* * * * * *

 

پست سوم … من که زبونم مو در اورد از بس نقد نقد کردم! ولی در اصل انگار دارم قد قد می کنم! کسی گوش نمی ده 

______________

 

صبح روز بعد بابا با یه خبر خوش، تلخی این چند روزو از بین برد. مهران پسر عموم داشت ازدواج می کرد، هفته آینده هم عقد کنونش بود. بابا ازمون خواست زودتر برگردیم که به کارامون برسیم. بعد از این خبر، من و سپیده تصمیم گرفتیم که لباسامونو از همونجا بخریم. با مامان ها و خاله کیمیا و طبق معمول آرمین و داریوش، راهی بازار شدیم. رابطه م با داریوش مثل قبل بود ببا این تفاوت که داریوش هم زیاد سمت من نمی یومد و فقط نگام میکرد. نگاه هایی که خیلی با نگاه روز اولش فرق داشتن. هر بار که باهاش چشم تو چشمک می شدم دلم می لرزید و سریع نگامو می دزدیدم. همه امیدم به این بود که این مسافرت هر چه زودتر تمومبشه و من دیگه داریوش رو نبینم. دیدن این مدلیش فقط عذابم می داد. لباس خریدن من و سپیده هم معضلی بود! البته سپیده راحت تر از من بود و اصولاً خریدش رو توی همون مغازه اول انجام می داد و خیلی هم راضی بود همیشه. برعکس من که اگه کل مغازه ها رو زیر پا نمی ذاشتم هیچ وقت نمی تونستم از خریدم لذت ببرم. تماوم لباسا رو از نظر می گذروندیم و رد می شدیم. سپیده طبق معمول خیلی زود لباسشو انتخاب کرد. پیراهن کوتاه یاسی رنگی که پشتش ربان بزرگی به شکل پاپیون قرار گرفته بود و پایین ربان روی زمین می کشید و لباسو حسابی فانتزی کرده بود. تقریباً یه دور کامل پاساژو دور زده بودیم، ولی من اون لباسیو که می خواستم پیدا نکردم. وقت هم برای سفارش لباس نداشتیم. همین طور که بی تفاوت لباس ها رو نگاه می کردم، نظرم به لباس فروشی بزرگی جلب شد. دست مامانو کشیدم و گفتم:

- اونجا نرفتیم نه؟

مامان پیشونیشو گرفت و گفت:

- والا من دیگه نمی دونم! اینقدر تو ما رو دنبال خودت چرخوندی که سر گیجه گرفتیم.

با هیجان گفتم:

- نه نرفتیم، این دیگه آخریشه! قول می دم یه چیزی از همین جا بخرم.

بزرگی و شیکی مغازه حسابی چشممو گرفته بود. همه با هم رفتیم داخل مغازه، باد خنک کولر خستگی رو از تن همه مون خارج کرد. خاله کیمیا روی صندلی نزدیک در نشست و گفت:

- های اینجا چه خنکه! من همین جا می شینم. شما برین دوراتون رو بزنین.

خاله شیلا هم کنارش نشست و گفت:

- منم همین جا می مونم، برین شما.

مغازه چند تا قسمت داشت که از هم تفکیک شده بودن، بخش لباس های شب، بخش لباس های عروس! بخش لباس های اسپرت، و بخش کت و شلوار ها! همراه مامان و سپیده رفتیم سراغ بخض لباس های نامزدی و شب، فروشنده هم که دختر خوش رویی بود دنبالمون راه افتاده بودم و راهنماییمون می کرد. داریوش و آرمین هم نبودن! حدس زدم که رفتن سراغ کت و شلوارها! از در و دیوار مغازه لباس بالا می رفت. لباسای

فوق العاده خوشگل، که هر کدوم می تونستن یه انتخاب عالی باشن. انتخاب برام خیلی سخت شده بود. دنبال لباسی می گشتم که واقعاً تک باشد. سپیده و مامان از مشکل پسندی من کلافه شده بودن و غر می زدن. خستگی از لباس هایی که انتخاب می کردن هم مشخص بود، دست روی افتضاح ترین مدل ها می ذاشتن و می گفتن:

- همین خوبه! بخر تا بریم!

و من بهشون چشم غره می رفتم. بالاخره تو یکی از ویترین ها لباس بلند مشکی رنگی چشمو گرفت. لباس از جنس لمه بود و یه کم دنباله داشت. از بالا تا نزدیک زانو هم چسبون دوخته شده بود و قسمت کمر اون باز و یقه اش هم هفتی بود. به مامان نشونش دادم و گفتم:

- اون چطوره؟

مامان نگاهی کرد و بدون اینکه قشنگ حتی مدلشو ببینه گفت:

- خوبه! عالیه!

خنده ام گرفته بود! از فروشنده خواستم که سایز اسمال اونو برام بیاره. لباسو که آورد رفتم توی اتاق پرو و به سختی ولی تنهایی پوشیدمش. تن خور خوشگلی داشت و کمر باریکمو باریک تر از حد معمول نشون می داد. بیشترین قشنگیش به خاطر لخت بودن کمرش بود که پوست سفیدم رو فرستاده بود به جنگ با رنگ سیاه لباس! نگران بودم مامان به خاطر لختی کمرش بهم گیر بده، اما مامان اینقدر خسته بود که اصلا! چیزی نگفت و فقط تاییدش کرد. لباس رو در آوردم و از اتاق پرو بیرون رفتم، فرونشده لباسو ازم گرفت و رفت که بپیچتش. مامان هم دنبالش راه افتاد که پولشو حساب کنه. نگاهی به دور و برم انداختم و وقتی دیدم خبری از داریوش و آرمین نیست و می تونم یه کم از بقیه فاصله بگیرم بدون اینکه چیزی به کسی بگم رفتم سمت لباس عروس ها. البته چراغ اون قمست خاموش بود و من فقط اط تابلوییکه بالای قسمتش زده شده بود فهمیدم اون قسمت مخصوص لباس عروسه. ار فروشنده خواستم اگه مشکلی نداره چراغ رو برام روشن کنه اونم با لبخند چراغو روشن کرد. دختر بودم دیگه! عشق لباس عروس و این جور چیزا رو داشتم! همین که چراغ روشن شد از دیدن لباس وسط اتاق که توی یه ویترین بزرگ گرد قرار داشت و می چرخید حیرت زده خشک شدم! باورم نمی شد! لباسه خیلی خیلی خوشگل بود. اون قدر خوشگل که نمی تونستم چشم ازش بردارم. ترکیبی از دو رنگ سفید و نقره ای بود. درست شبیه لباس پرنسس های قصه ها! جلو رفتم و دقیق نگاش کردم. بعضی قسمتاش یه کم پر هم کار شده بود و جلوه اش رو بیشتر می کرد. قشنگیش به پوشیده بودنش بود! چون آستین سه ربع داشت. کاش می شد لمسش کنم، مطمئن بودم حسابی لطیفه. آنقدر محو تماشای لباس شده بودم که متوجه حضور کس دیگه ای تو اتاق نشدم.

 

امشب چه شبیست؟ شب مراد است امشب؟ نخیر! امشب شب تولد عشقمهههههه تولد امام علی جوووونم! 

عید همه تون یه عالمه مبارکا باشه 

این پستا هم عیدیتون باشه از طرف من! وگرنه من با این همه امتاحن الان باید تو قرنطینه باشم! 

از قول من باباهاتونو ماچ کنین 

خوب می ریم که داشته باشیم پست آخر امشبو …

آه داریـــــوش!

یا امام علی به حق همین شب عزیز همون که خودت می دونی 

_________________

با صدای داریوش یهو از جا پریدم و چرخیدم به طرفش:

- لباس قشنگیه!

یه لحظه دست و پامو گم کردم، ولی خیلی زود خودمو جمع و جور کردم و با خشم ساختگی گفتم:

- نیازی به تعریف تو نداره.

بی توجه به زبون تلخ من همینطور که خیره به لباس مونده بود، قدمی جلو اومد و گفت:

- سلیقه ت هم عالیه.

- اون هم به تو ربطی نداره.

- می خوای این لباس رو بخری؟

طوطی وار گفتم:

- بازم به تو ربطی نداره.

اونم انگار واسش مهم نبود من دارم چی می گم که ادامه داد:

- ازدواج واست زوده خانم کوچولو! ولی مطمئنم که نامزدت اینو می پسنده.

کم کم اشک داشت به چشمم هجوم می آورد. داشتم کم می آوردم، برای جلوگیری از هر اتفاقی خواستم از اتاق بیرون برم که راهمو سد کرد و گفت:

- چند لحظه صبر کن، باهات کار دارم.

با اعصابی خراب و صدایی لرزون گفتم:

- من با تو کاری ندارم.

- ولی باید به حرفام گوش کنی.

دیگه نمیتونستم بمونم، خواستم از زیر دستش برم که اجازه نداد، جلوی در رو بسته بود و هیچ راه فراری هم برام باقی نذاشته بود. با حرص گفتم:

- برو اونطرف وگرنه جیغ می زنم.

واقعاً هم این کارو می کردم. چون از لحاظ روانی تو حالت فوق العاده بدی قرار گرفته بودم و فشار زیادی رو تحمل می کردم. قبل از اینکه بتونم تهدیدمو عملی کنم داریوش با ناراحتی توی چشمام نگاه کرد. نوعی خواهش توی چشماش موج می زد. اونقدر معصومانه نگام کرد که نتونستم حرفی بزنم یا عکی العملی نشون بدم. انگار از چشمام خوند که آروم تر شدم، گفت:

- رزا من … من ازت معذرت می خوام. نباید اون کارو می کردم. می دونم که نمی تونی منو ببخشی، ولی ازت

می خوام که این کارو بکنی.

مبهوت نگاش کردم! داشت از من عذر خواهی می کرد؟! از من؟!! کسی که ده سال ازش کوچیک تر بود؟ اصلا براش اهمیتی نداشت؟ بغضم داشت می ترکید! خدایا باید یه کاری می کرد. باید یه جوری وادراش می کردم بره از سر راهم کنار. لعنتی با خراب کردن خودش همه آرزوهای منو هم زیر سوال برده بود. حالا جلوم وایساده بود ننه من غریبم بازی در می اورد؟ توی چند ثانیه مغزم قفل کرد و قبل از اینکه بتونم جلوی زبون مزاحممو بگیرم با بی رحمی گفتم:

- ازت متنفرم!

ولی خدا شاهده که نبودم! اون جمله رو گفتم که نکنه از دهنم بیرون بپره و بگم عاشقتم! قبل از اینکه بتونم از اتاق خارج بشم، دستمو گرفت. سکوت کرده بود، منم دیگه نمی تونستم چیزی بگم. فق می خواستم برم! می خواستم برم!! بعد از چند ثانیه سکوت صداشو شنیدم، صدایی که انگار از ته چاه در می یومد، گفت:

- چرا؟

وای خدایا خودت کمکم کن! این چرا منو ول نمی کنه؟ با خشم دستمو از دستش بیرون کشیدم و گفتم چیزی رو که خیلی وقت بود داریوش رو سردرگم کرده بود:

- بعد از اون همه حرفی که در موردت شنیدم و اون کاری که ازت دیدم، می خوای چه احساسی نسبت بهت داشته باشم؟

با تعجب دوباره پیچید جلوم و گفت:

- درمورد من چی شنیدی؟ لابد مامان بهت در مورد گذشته من گفته آره؟ بهت حق می دم. همه حرفایی که در مورد من شنیدی، حقیقت داره. ولی مهم الانه. رزا … رزا باور کن من تا حالا از کسی عذر خواهی نکردم. ولی در مورد تو فرق می کنه! چون از دیروز صبح تا حالا آروم و قرار ندارم.

کثافت پس اعتراف میکرد که هرزه است! حتی انکارش هم نکرد! چه خونسرد توی چشمام نگاه کرد و گفت هر چی که شنیده حقیقت داره! لعنتی! زدم زیر دستش که دوباره به سمتم دراز کرده بود و غریدم:

- حالا هم می خوای منت سرم بذاری که اومدی عذر خواهی کنی آقای دکتر؟

چشماشو گرد کرد و سریع گفت:

- نه نه ! اصلاً اینطور که تو فکر می کنی نیست. من دارم از ته دلم عذر خواهی می کنم.

داشتم از حرص منفجر می شدم، کم مونده بود دوباره بزنم توی صورتش! وقتی می گم هرزه است تازه بهش بر می خوره! گفتم:

- به هر حال دیگه حنات پیش من رنگی نداره، پس بی خود دور و بر من نگرد که چیزی نصیبت نمی شه.

حس کردم برای لحظه ای گذرا خشمو تو نگاش دیدم ولی خیلی زود رنگ باخت و گفت: 

- چرا! یه چیزی نصیبم می شه. اونم یه احساس شیرینیه که تا حالا تجربه اش نکرده بودم. سوزنده ولی شیرین مثل عسل! در ضمن اینو هم بدون، من دور و بر تو نمی گردم که چیزی نصیبم بشه! چون روی تو هیچ فکری نکردم و هیچ وقت هم نمی کنم! فقط اومدم عذر خواهی کنم، همین و بس!

قبل از اینکه بتونم چیزی بگم، از اتاق خارج شد. تحلیل رفته تکیه دادم به دیوار، زانوهام از تو می لرزیدن و ایستادنو برام سخت کرده بودن. صداش تو گوشم می پیچید. زیر لب گفتم:

- بس کن داریوش! داری داغونم می کنی. مگه من چقدر توان مقابله با تو رو دارم. تویی که پر از جذابیتی. آخه دیوونه مگه من به تو نگفتم نامزد دارم؟ این چه حرفیه که تو بهم می زنی؟ حس شیرینتو کجای دلم بذاریم؟!!!

با شنیدن صدای مامان، که داشت صدام می زد و دنبالم می گشت، بغضمو فرو دادم و منم از اتاق خارج شدم.

 


روز بعد دیگه وقت برای گشت و گذار نداشتیم و تموم وقتمونو صرف بستن چمدون ها کردیم. ساعت دو بعد از ظهر پرواز داشتیم. ساعت یک مسئول هتل زنگ زد و یاداوری کرد که باید به فرودگاه برویم. ایش! حالا فکر کرده نمی ریم و یه شب دیگه باید ازمون پذیرایی کنن! نیست بارمون رو دوششونه! همه بار و بندیلو توی جایگاه مخصوصی که یکی از پیش خدمتکای هتل آورده بود گذاشتیم و از اتاق رفتیم بیرون. دلم خیلی گرفته بود، داشتیم می رفتیم! شاید دیگه هیچ وقت داریوش رو نمی دیدم. به جایی رسیده بودم که دیگه نیم دونستم این به نفعمه یا به ضررم! تو راه پایین رفتن از پله ها مامان به خاله کیمیا زنگ زد که رفتنمونو خبر بده و باهاش خداحافظی کنه. دلم یه گلوله پر آتیش بود. باورم نمی شد که باید اینقدر راحت از عشق واهیم بگذرم. از اونی که فکر می کردم اگه یه روز پیداش کنم همه وجودمو خالصانه بهش تقدیم می کنم و برای داشتن دل دریایی و آسمون پاک چشاش همه چیزمو می دم. بغض دائماً همدم گلوم شده بود و غم همدم چشمام. سپیده وقتی دید قدمام سنگین شده و سخت دارم راه می یام، کنارم اومد و آروم گفت:

- می دونی چیه رزا؟ باید یه اعترافی بکنم.

گیج و بی حواس گفتم:

- چه اعترافی؟

- در مورد داریوش …

حواسم جمع شد، چرخیدم به سمتش و با کنجکاوی و یه کوچولو نگرانی گفتم:

- چی شده؟!

لبخندی زد و گفت:

- من دیگه از داریوش بدم نمی یاد.

با تعجب نگاش کردم و گفتم:

- چرا؟ یعنی تو هم می خوای بری تو جبهه اون؟ 

- درسته که اون روز نسنجیده عمل کرد، ولی من حرفاشو توی لباس فروشی شنیدم. خودشم پشیمونه. در ضمن نگاهاش با گذشته فرق کرده.

خودمم با سپیده هم عقیده بودم، ولی چه کاری از دستم بر می یومد؟ من حتی نمی دونستم دلیل اینکه داریوش دور و برم می پلکه چیه! حتی یه هدف مشخص هم نداشت. به چی اون می تونستم دل خوش کنم؟ با این وجود برای دلداری دادن به خودم گفتم:

- گول حرفاشو نخور. اون استاد به دست آوردن دل هاس. به نظر من نگاهش همون نگاهه، فرقی نکرده.

- چرا رزا. بی انصاف نباش! نگاه اون دیگه اون نگاه هیز و دریده چند روز پیش نیست. مثل نگاه یه بچه بی گناه و معصوم می مونه.

با کلافگی گفتم: 

- نه به نظر من فرقی نکرده. اگه هم کرده من که چیزی ندیدم.

همون لحظه آخرای محوطه داریوش و آرمین و خاله کیمیا رو دیدم که منتظرمون ایستاده بودن. با دیدنش باز دلم تو سینه تکون خورد اما یکی زدم تو سرش و خفه اش کردم. یه شلوار سبز ارتشی پوشیده بود با تی شرت سفید. موهاش درست شبیه یه گندم زار بود که افتاده بود به دست باد و پریشون شده بود. وقتی دست توی موهاش لختش میکشید حس می کردم دستشو صاف می کشه روی قلب من و دلم از حال و کار می رفت! سپیده که مکثمو توی حرکت دید دستمو کشید و بردم اون سمت. سرمو انداخته بودم زیر که باهاش چشم تو چشم نشم، فقط یه سلام خشک و خالی کردم و عقب ایستادم تا بقیه خداحافظی هاشونو بکنن. مامان و خاله کیمیا مثل روز اولی که همو دیده بودن، دوباره داشتن گریه می کردن. سعی کردم نگاهمو بدم به اونا تا حواسمم پرت بشه و نگاه سرکشم رد نگاه سنگین داریوشو نگیره و بیچاره م نکنه. مشغول تماشای اون دو تا بودم که آرمین به طرف من و سپیده اومد و گفت:

- حالا یعنی دیگه ما هیچ وقت نمی تونیم همدیگه رو ببینیم؟

داریوش سر جاش ایستاده بود، همین باعث می شد راحت تر بتونم با آرمین صحبت کنم. با غصه گفتم:

- دنیا کوچیکه آرمین! خدا رو چه دیدی؟ شاید بازم همدیگرو ملاقات کردیم.

- ولی من به این که دنیا کوچیکه اعتقادی ندارم. من خودم یه کاری می کنم که دوباره ببینمتون.

- چی کار؟

چشمکی زد و گفت:

- حالا بعداً می فهمی.

می خواستم بگم خیلی ازت ممنونم اگه این کار رو بکنی! ولی به جاش لبخندی زوری زدم و گفتم:

- خیلی خوب آقا آرمین. این چند روزه بدی خوبی هر چی از ما دیدین حلال کنین.

آرمین که از لحنم خنده اش گرفته بود، گفت:

- به همچنین.

بعد یه کم توی صورتم خم شد و آروم گفت: 

- ولی دستت درد نکنه. خوب این داریوش رو سر جاش نشوندی. 

تو دلم گفتم: « برای سر جا نشوندن اون اول دلم رو نشوندم سر جاش». خواستم جوابشو بدم که نگام سرکش شد و رفت سمت داریوش، داشت با اخم نگامون می کرد. به من که! ولی بدجور آرمین رو زیر نظر گرفته بود! سریع نگامو دزدیدم و با خنده ای مصنوعی گفتم:

- قابلی نداشت.

صدای سپیده کنار گوشم بلند شد:

- هی رزا! گناه داره داریوش! برو باهاش خداحافظی کن. من باهاش حرف زدم اما اصلاً تو حال خودش نبود.

این سپیده هم چه انتظارایی از من داشت! خواستم مخالفت کنم که دستشو گذاشت تو کمرم و با یه حرکت هولم داد جلو که باعث شد تا نصفه راهو پرش کنم! برگشتم عقب و چشکم غره ای نثارش کردم، خندید و شکلک در اورد. آرمین هم داشت می خندید. از گوشه چشم مامان اینا رو هم نگاه کردم، اصلاً تو حال و هوای معنوی غرق بودن!!! ما رو نمی دیدن دیگه! برگشتم سمت داریوش، داشت نگام می کرد، نگامو که اسیر کرد بی اختیار رفتم به سمتش … شاید اینطوری بهتر بود. دلم نمی خواست حالا که ممکن بود دیگر هیچ وقت همدیگرو نبینیم، با خاطره بد از هم جدا بشیم.

 

پست دوم … راستی 400 تایی شدیم ایول … ایول …

_______________

 

جلوش ایستادم، دستمو اول یه بار محکم مشت کردم که لرزششو قطع کنم. اینقدر سفت فشارش دادم که وقتی بازش کردم چند ثانیه طول کشید تا دوباره خون برگشت توی دستم و رنگ طبیعی گرفت. لرزشش تا حدودی متوقف شد، می موند لرزشش صدام که اونو هم هیچ هیجوره، هیچ کاریش نمی تونستم بکنم! سعی کردم غصه مو پشت لحن شوخم مخفی کنم. همون دست بدون لرزشمو بردم سمتش و با سرخوشی ظاهری گفتم:

- امیدوارم دیگه همدیگرو نبینیم.

با چهره ای گرفته دستشو اورد جلو، اینقدر آروم دستشو حرکت داد که حس کردم اسلوموشنه!همسن که دستمو گرفت توی دستش یه لحظه تکون خوردم! دستش مثل یه تیکه یخ بود! با ناراحتی که تو نگاه و لرزش صداش مشهود بود گفت:

- منو بخشیدی؟

نفس عمیقی کشیدم و گفتم:

- بهتره فراموشش کنیم. نمی خوام با خاطره بد از هم جدا بشیم.

دست آزادشو کشید روی پیشونیش، نفسشو فوت کرد و گفت:

- میخوام! ولی نمی تونم فراموشش کنم. همش اون صحنه جلوی چشمامه! 

سرمو چرخوندم سمت مامان که ببینم در چه حاله! دوست نداشتم حالا که حساس شده آتو دستش بدم. متاسفانه مامان بدجور زوم کرده بود رومون، همین که دید نگاش می کنم با اخمای درهمش گفت:

- زود باش رزا. الان جا می مونیم.

سریع و دستمو از دست داریوش کشیدم بیرون و گفتم:

- من باید برم. کاری نداری دکی جون؟

داریوش انگار متوجه هیچی نبود، چون حالا علاوه بر مامان، خاله کیمیا و خاله شیلا هم به ما خیره شده بودن! با همون حالت پریشونش گفت:

- فقط ازت می خوام که از من متنفر نباشی. همین!

لبخند تلخی زدم و تو دلم با پوزخند گفتم:

- تنفر؟ کجای کاری که چشمای آبیت دل من رو به اسارت کشیدن. کاش می تونستم ازت متنفر باشم.

وقتی دیدم منتظر جوابه، از طرفی مامان داشت می یومد به سمتون، سر سری گفتم:

- سعی خودمو می کنم. خداحافظ.

- رز…

بی اراده وایسادم، آرمین هم رفت سمت مامان که نگهش داره تا داریوش بتونه ادامه حرفاشو بزنه! غمی که تو صداش بود بدنمو به لرزه می انداخت:

- بله؟

آهی کشید و گفت:

- خوش به حالش!

- کی؟

- همونی که تونسته صاحب چشات بشه!

این بار دیگه واقعاً مونده بودم که چه جوابی بهش بدم. اصلاً چه جوابی داشتم به دل پریشون خودم بدم؟ با صدایی لرزان دوباره گفت:

- شانس در خونه شو زده! بد رقمه هم زده!

از رفتارای متناقض داریوش کلافه بودم، پوزخندی زدم و گفتم:

- نه به حرکت اون روزت، نه به حرفای الآنت!

- من متغیر نیستم رزا، ولی می دونی … بذار بهت یه اعترافی کنم. پریروز که به تو سیلی زدم، دقیقاً همون لحظه که دستم روی صورتت نشست، قلبم گرفت. نمی دونم چرا؟ ولی دردی که توی قلبم بود، خیلی بیشتر از درد سیلی تو بود. وقتی جواب سیلی منو دادی دردم بهتر شد، ولی هنوزم تا وقتی که منو نبخشیدی باقی مونده اون درد که مثل یه بار سنگین روی قلبمه منو آزار می ده. حالا دیگه برو. نمی خوام خاله شکیلا ناراحت بشه. می دونم که زیاد از دیدن من کنار تو خوشحال نمی شه. نمی دونم چرا همه یه جور بدی به من نگاه می کنن …. همه به کنار تو … درد نفرت تو برام از هر چیزی سنگین تره. 

مونده بودم چی جوابشو بدم که بازوم به شدت کشیده شد و مامان با غیظ کنار گوشم گفت:

- مگه نمی گم دیره؟!!

اصلاً نفهمیده بودم مامان کی از دست آرمین در رفته! داریوش پلکاشو یه بار به نشونه خداحافظی باز و بسته کرد و من نگامو ازش گرفتم. می خواستم از اون حرفاش که وجودمو به لرزه می انداخت فرار کنم. من دیگه طاقت استقامت جلوی غم چشمای داریوشو نداشتم. خداحافظی با بقیه خیلی سر سری انجام شد و راهی فرودگاه شدیم. تو راه مامان خون خونشو می خورد. هی می خواست باهام حرف بزنه، هی جلوی سپیده و خاله شیلا مراعات می کرد. اما می دونست طوفان بدی تو راهه! اون لحظه توبیخ مامان برام چندان اهمیتی نداشت، حرفهای داریوش بود که مرتب توی گوشم زنگ می زد. مطمئن بودم که تا زنده ام بغض صداشو فراموش نمی کنم. 

* * * * * *

هیچی از پروازمون نفهمیدم، کلشو توی هپروت و حرفایی که از داریوش شنیده بودم سیر می کردم. باید یه طوری با خودم کنار می یومدم. هم با خودم هم با عشقی که بدون توجه به مخالفت و تلاشای من می خواست همه وجودمو پر کنه. حالا با دوری اون چی کار می کردم؟ باید هر طور که شده بود داریوشو از ذهنم خط می زدم، برای همیشه! گفتنش راحت بود اما عملش … بالاخره رسیدیم و از هواپیما پیاده شدیم. بابا و عمو پیمان، بابای سپیده دنبالمون اومده بودن. رضا و سام هم که هنوز شمال بودن. اونجا دیگه وقت جدایی بود، با سپیده اینا خداحافظی کردیم و همراه بابا و مامان رفتیم خونه … تو راه مامان غرق صحبت با بابا بود و به کل یادش رفت قصد داشته منو توبیخ کنه! همینجور که قضایا رو براش تعریف می کرد رسید به قضیه خاله کیمیا و از سیر تا پیاز همه رو برای بابا گفت.

اخمای بابا حسابی در هم شده بود، وقتی حرفای مامان تموم شد با نگرانی گفت:

- شکیلا … مطمئنی کیمیا همه چیو فراموش کرده؟ نکنه فکری تو ذهنشون باشه؟!

 

______________

 

 

مامان سریع گفت:

- نه بابا! دیدنمون کاملاً اتفاقی بود! بعدش هم کیمیا حسابی داغون و خسته بود.

- نمی دونم! اما حواستو جمع کن … من به تو اعتماد کامل دارم. خودت هم اینو خوب می دونی. اما نگران کیمیا و خسرو هستم!

به اینجا که رسید توی آینه نگاهی به من انداخت که روی صندلی عقب کز کرده بودم و گفت:

- رزا … حالا راحت تر می تونم ازت سوال بپرسم! اون نقاشی که تو کشیدی، نقاشی خسروئه! شوهر دوست مامانت، مطمئنی که هیچ وقت اونو جایی ندیدی؟

سیخ نشستم و گفتم:

- وا بابا! من خودم به اندازه کافی سر این جریان گیج و گنگ هستم! اصلاً هم نمی دونم دلیل اینکه پسر دوست مامانو کشیدم چیه! در ضمن … من پسرشو کشیدم … نه شوهرش!

مامان آهی کشید و گفت:

- من که یه کلمه از حرفای تو رو باور نمی کنم! می خواستم هزار بار توی کیش باهات حرف بزنم موقعیتش پیش نیومد. اگه جایی ندیدیشون از کجا اینقدر دقیق کشیدیش؟ به علاوه … اون همه صمیمیتت با داریوش دلیلش چی بود؟!! نشنیدی کیمیا چی گفت؟ پسرش دختر بازه! برای چی می ذاشتی نزدیکت بشه؟!!! رزا تا کسی باید از دستت حرص بخورم!

- تا وقتی به من اعتماد ندارین وضع همینه! بهترم نمی شه … مادر من! من اونو از کجا دیدم؟ بعدش هم خوبه دیدین من طرفش هم نمی رفتم. الکی گفتم نامزد دارم! آخه چرا بهتون الکی می زنین؟ خوبه برم معتاد بشم؟!!

بابا خنده اش گرفت و گفت:

- خوب به ما هم حق بده! چطور می شه چنین چیزی رو باور کرد؟!!

- من چه می دونم! اینا قوانین متافیزیکه! ذهن مامان فکر کنم توی دی ان ای های من بوده منتقل شده بهم! 

مامان سرشو به نشونه تاسف تکون داد و گفت:

- چی بگم والا! اما فرهاد یادته وقتی رزا حدودا چهار سالش بود یه بار توی اتاق من عکس خسرو رو دید؟

بابا فرهاد با تعجب گفت:

- چی؟!! کی؟!! نه یادم نیست! کدوم عکس خسرو!

- ای بابا! یه جوری می گی انگار صد تا عکس از خسرو داشتیم، یه دونه عکس داشتم ازش که سر سفره عقد بودیم، گفتی دوست داری این عکس رو همیشه نگه داریم که یادمون باشه چه روزایی رو پشت سر گذاشتیم و قدر لحظه هامون رو بدونیم. 

بابا فرهاد سرشو تکون داد و گفت:

- آهان! آره … آره … رزا کی اونو دید؟

- فرهاد ذهنت ماشالله خیلی مشغوله ها! همون موقع بهت گفتم، کلی هم در موردش حرف زدیم. من داشتم عکسای آلبوم رو مرتب می کردم، اینو چون همینجوری گذاشته بودمش لای آلبوم افتاده روی زمین ، نفهمیده بودم. رزا ورجه ورجه کنون اومد توی اتاق که نقاشیشو نشونم بده، عکسو دید … خم شد برش داشت گرفتش طرف من گفت «اِ مامان تو عروس شدی؟ این آقاهه کیه کنارت؟ شبیه عروسک من می مونه!» من با دیدن عکس دستش سکته کردم که مبادا به کسی بگه. ازش گرفتم سریع قایمش کردم گفتم این من نیستم. اشتباه دیدی. رزا هم چون از حرکت یهویی من ترسیده بود لب ورچید گفت اصن خودم یکی از روی عروسکم می کشم خوشگل تر از مال تو ، عروسشم خودم می شم. بعدم زد زیر گریه رفت از اتاق بیرون … 

بابا لبشو مکید و گفت:

- هان! آره داره یه چیزایی یادم می ره ، چقدر تو ترسیده بودی که مبادا رزا چیزی جلوی فک و فامیل بگه … 

- دقیقاً … می گم نکنه این رفته باشه تو ضمیر ناخودآگاهش حالا این شکلی کشیده باشتش؟

- مگه چنین چیزی ممکنه؟

- چه می دونم والا؟ اگه امکان نداره پس رزا داریوش یا خسرو رو یه جا دیده عینشو کشیده …

- حالا پسرش واقعاً اینقدر شبیهشه؟

- مثل سیبی می مونه که از وسط نصفش کرده باشن …

بابا از آینه نگاهی به من کرد و خواست چیزی بگه که با دیدن دهن باز مونده من زد زیر خنده ! چه حرفایی شنیده بودم! مامان و خسرو سر سفره عقد؟!!! مگه می شه؟!! بابا با خنده رو به مامان گفت:

- تحویل بگیر خانوم!!!

مامان برگشت عقب و اونم با دیدن من خنده اش گرفت! حالا اینا هم مسخره کردنشون گرفته بود! دهنمو به زور بستم و گفتم:

- اینجا چه خبره؟ مامان تو قبلاً زن خسرو بودی؟!!

خدنه مامان و بابا شدت گرفت و من تقریباً داد کشیدم:

- دِ نخندین! جواب منو بدین … 

مامان جلوی خنده اش رو گرفت و گفت:

- همینور که این جریان رو باری رضا گفتم، وقتش شده که برای تو هم تعریفش کنم. اما الان نه، بذار بریم خونه خستگیمون در بره … همه چیو برات می گم! 

چی می تونستم بگم؟!! ناچاراً سکوت کردم. نکنه داریوش داداشم باشه؟!! نه بابا! امکان نداره! حتی تصورش هم بیچاره ام می کرد. وقتی رسیدیم خونه با وجود اون همه دغدغه فکری احساس آرامش کردم و به این موضوع پی بردم که هیچ وقت هیچ جا مثل خانه خود آدم نمی شه. مامان که رسیده نرسیده چپید توی اتاقش که استراحت کنه، بابا هم همراهش رفت و به من اجازه فضولی بیشتر رو نداد. منم برای جلوگیری از خل شدنم، بعد از تعویض لباس گوشی تلفن رو برداشتم و شماره رضا رو گرفتم تا یه کم از اون حال و هوا خارج بشم . با حرف زدن با داداشم آروم می شدم. مطمئن بودم! بعد از چند بوق صدای سر خوشش توی گوشی پیچید:

- بله بفرمایید.

- سلام داداشی.

- سلـــــام … رزا خوبی؟ رسیدین؟

- آره رسیدیم. الان توی خونه ایم. دلم برات خیلی تنگ شده بود بهت زنگ زدم. تو خوبی؟

- منم دلم برای خواهر عزیزم تنگ شده بود. خوبم. چه خبرا خوش گذشت؟

- خبرا پیش شماست آقا رضا. الان یه هفته اس اونجایی. شیطونی که نمی کنین انشالله؟

قهقهه ای سر داد و گفت:

- آخ رزا دست رو دلم نذار که خونه! اینجا همه به فکر خودشونن. منم که می دونی چقدر خجالتی ام! روم نمی شه با کسی حرف بزنم.

- آخی بمیرم الهی برات. می دونم چقدر کم رویی!

در همون حین صدای دختری از اون طرف خط اومد:

- رضا! داری با کی حرف می زنی؟ بچه ها سراغتو می گیرن، جوجه ها آماده شده ها.

رضا خیلی آروم طوری که مثلاً من نشنوم، گفت:

- اِ مهی تو کی اومدی این طرف؟ خواهرمه خواهرمه عزیزم. تو برو پیش بچه ها، منم زود می یام.

زدم زیر خنده و گفتم:

- رضا نمی دونم اگه رو داشتی می خواستی چی کار کنی؟ ناقلا این مهی یکیشون. بقیه اشونو هم خدا می تونه بشماره. 

رضا موذیانه خندید و گفت:

- ای ناقلا گوشات خیلی تیزه ها! حالا صداشو در نیار که آبروم می ره. مهستی هم جریانات داره برای خودش، بعداً برات تعریف می کنم. 

- بی صبرانه منتظرم! فقط مواظب باش زن داداش شمالی برام نیاری ها! هی باید یه پامون تهران باشه یکیش شمال!

خندید و گفت:

- نگران نباش! تهرانیه، اما این سه ماهه رو با مامان و برادرش اومدن شمال توی ویلاشون. باباش تو کار ویلاسازیه، حالا بعداً برات در موردش حرف می زنم مفصلاً.

- باشه، صبرمان زیاد می باشد! خدا به خیر بگذرونه، باید برم دوره خواهر شوهری ببینم فکر کنم! راستی سام چی کار می کنه؟ 

- هیچی مثل همیشه! اگه من به یه نفر قانعم، اون هزار تا هم براش کمه.

- ماشالله! مگه اینکه دستم بهش نرسه پدرشو در می یارم. مواظب باش تو رو هم از راه به در نکنه. هر چند که حالا هم تقریباً از راه به در شدی!

خندید و گفت:

- حتماً. 

- دیگه مزاحمت نمی شم داداشی. به سام هم سلام برسون.

- قربونت برم عزیزم. کاری نداری؟

- نه عزیزم. خوش بگذره. زود هم برگرد. خدافظی.

- فدات، خدافظ. 

بعد از قطع تلفن دوشی گرفتم و یه راست به تخت خواب رفتم. به علت خستگی زیاد، هم جسمی و هم ذهنی، خیلی زود خوابم برد.

 

منبع:آموزش داستان/کمپنا
ارسال نظر برای این مطلب

کد امنیتی رفرش
اطلاعات کاربری
  • فراموشی رمز عبور؟
  • نظرسنجی
    دوست دارید بیشتر چه مطالبی در سایت قرار بگیره؟
    آمار سایت
  • کل مطالب : 4105
  • کل نظرات : 26
  • افراد آنلاین : 2
  • تعداد اعضا : 107
  • آی پی امروز : 247
  • آی پی دیروز : 214
  • بازدید امروز : 517
  • باردید دیروز : 401
  • گوگل امروز : 9
  • گوگل دیروز : 5
  • بازدید هفته : 1,276
  • بازدید ماه : 3,751
  • بازدید سال : 90,261
  • بازدید کلی : 20,078,788